Zondagmorgen 6 januari heel vroeg

Zondagmorgen 6 januari, heel vroeg. Ik zit nu in een overvol vliegtuig van Casablanca naar Accra. Ik had geluk dat ik heel snel door de transit kon en heb me daarna heerlijk genesteld in de eersteklas lounge. Daar was bijna niemand en niemand kwam mij dus ook vragen wat ik daar deed:). Had ook geen eersteklas kaartje. In de lounge kon ik mijn telefoon opladen, even haperend Whatsapp-bellen (lukte niet echt goed, Wifi was helaas niet krachtig genoeg), een aantal appjes versturen en mijn eerste blog ooit, online zetten. 

Na twee uur wachten ging ik op zoek naar mijn vliegtuig. Tsja, die werd niet aangekondigd op de borden, dus netjes vragen aan een official en werd ik naar gate A6 gestuurd. Was ik eindelijk aan de beurt, kreeg ik te horen dat dat vliegtuig naar Montenegro zou gaan. Dus niet met mij! Nog eens vragen aan deze official, oh nee, sorry, het is gate A7, meneer. En dat klopte wel. Intussen was ik zo’n beetje de laatste passagier aan boord. Helaas had ik een heel smalle plek midden tussen twee omvangrijke mensen in. Gelukkig had ik bij het aan boord gaan al aan de stewardessen gevraagd of ik een plekje aan het gangpad kon krijgen. Na tien minuten kwam er een heel lieve stewardess mij ophalen en kreeg ik een fantastisch ruime plek bij de nooduitgang aan het gangpad. Beter kan het niet!

Wel vreemd: een van de stewards loopt van voren naar achteren door het vliegtuig en spuit een spuitbus met een of ander goedje leeg tegen het plafond door het hele vliegtuig. Doet me een beetje aan Pledge denken, voor de ouderen onder ons.

Zo meteen krijg ik mijn tweede diner van vanavond. Ben benieuwd. Zou het om 0.30 uur nog steeds lekker smaken? Ik word vast nog moddervet. Het werd nu rundvlees met rijst. Rundvlees smaakte goed, was alleen zo droog als uitgeplozen touw, zo zonder jus.

De toestellen waarin ik vloog vandaag, zijn duidelijk wat ouder. Slechts een paar monitoren voor een heel vliegtuig en alweer Laurel en Hardy en Tom & Jerry, exact dezelfde afleveringen als in het vorige vliegtuig. Afleveringen die ik al keek toen ik nog jong was.

Helaas is er veel meer turbulentie nu, maar gelukkig nog wel goed te doen. Naast mij, aan de andere kant van het gangpad, zit een zeer corpulente man luid te snurken; ik ben jaloers (op zijn slapen). Nog 685 km en dan kan ik eindelijk uit mijn stoel, wordt wel tijd, zo langzamerhand. 

Ik zie dat ik nu over Tamale vlieg; zonde, over twee dagen moet ik dit stuk weer terugvliegen.

03.34 uur (NL-tijd) geland, slechts vier minuten vertraging. Eindelijk naar buiten. Na heel veel formaliteiten met heel veel vriendelijke beambten, waarbij de een nog gewichtiger kijkt dan de ander, sta ik om iets over vieren buiten op de parkeerplaats. Temperatuur nu 28 graden, wat een warmte... 

Vlaams/Limburgse Toontje, die hier woont, haalt mij op en brengt mij naar haar woning. Om de paar kilometer staat een politiewachtpost waar zeer vriendelijke agenten staan die ons een heel goede nacht wensen, en oh ja, ook informeren naar hun kerstgratificatie...  

Ik krijg een keurig eigen appartement en kan heerlijk gaan douchen. Ik heb geluk, zegt Toontje, want de waterdruk is hoog vandaag. Er komt nl. een heel mager druppeltje water uit de douchekop. Dan maar bijgieten met een grote beker uit een waterton. Duidelijk anders dan wat ik gewend ben. Geen probleem, want het water is net zo nat! Heerlijk. Ik zet de ventilator boven mijn bed aan en plof neer. Geen muggen gelukkig! 04.45 uur, ik ga slapen. De haan van de buren begint net echter net aan zijn ochtendronde en de buurthonden blaffen blij ☹. Trusten, morgen meer!