Dinsdag 12 februari 2019 - naar de kapper 💇🏼‍♂️

Gisterenavond heb ik bij de plaatselijke pizzeria een twaalftal stukjes bruchette zitten eten. Ik had niet zo veel trek en dit was het kleinste wat ik kon krijgen. Erg lekker, eigenlijk. Het alternatief was een large pizza en dat was me echt veel te veel. Verder heb ik hetzelfde gedaan als alle andere avonden. Genieten van de relatieve afkoeling, lezen, Netflix en een grote pot thee leeggegslobberd. Gewoon als op een late zomeravond.

Ik kreeg ‘s avonds nog bericht van mijn alarmcentrale dat ik woensdag pas mijn tweede injectie mag halen. Dat was ook mijn inschatting (ik heb het via de alarmcentrale bij een specialist laten navragen). Ik ga toch liever af op het advies van de specialist dan van de plaatselijke verpleegster, hoe goed ze het vast en zeker ook bedoelt. De plaatselijke verpleegster zei namelijk dat ik na twee dagen terug moest komen. In het foldertje dat ik van thuis had meegenomen, stond ook dat je pas op de derde dag de tweede injectie mag halen.

Op de vloer in mijn kamer ligt zeil (zie je hier erg vaak trouwens). Vannacht hoorde ik een hele poos knaaggeluiden. Er werd dus hard gewerkt aan een doorgang door het zeil. Als ik mijn zaklamp dan richtte op de hoek waar werd geknaagd, stopte het geknaag. Deed ik mijn zaklamp weer uit, dan ging het geknaag weer vrolijk verder. Wat het ook was, muis of rat? Het beest / de beesten vond(en) het niet leuk als ik naar hun hoekje van de knaaggeluiden wandelde. Ik heb nog een poos getrippel en geknaag gehoord. Voordat ik mijn sloffen aandeed, heb ik wel eerst goed gekeken of er geen slang inzat. Die komen hier ook veelvuldig voor. Uiteindelijk heb ik het dierentuintje maar met rust gelaten en ben ik maar weer verder gaan slapen. Ik lag toch hoger dan de beestjes op de vloer. TIA!

Voor vanmorgen had ik als ontbijt een omelet met kaas en verse jus besteld. Heerlijk. Vanavond kan ik toch weer ‘thuis’ eten. Ze hebben namelijk nog een aantal restjes en daarvan maken ze vanavond een heerlijke koolsalade met allerlei soorten groenten en frietjes voor mij.

Na het ontbijt ga ik heerlijk naar de zee, de Atlantische Oceaan. Het is nog vroeg nu, rond kwart over negen, niet heel erg heet (pas 30 graden) en de zee is waarschijnlijk ook nog rustig. Het klopt. Ik wandel twintig minuten en kom dan bij een soort privé-baai. Ik leg mijn spulletjes neer en duik gelijk de zee in. Het water is eigenlijk te warm, 29 graden, las ik. Ik ga drie keer zwemmen, geniet van de golven en de erg hete zon en anderhalf uur later sjok ik weer terug. 

Onderweg naar mijn hotelletje breng ik een bezoek aan de plaatselijke, Ghanese kapper. Ook weer zo’n heerlijke belevenis (ik vind het nu eenmaal leuk om van alles uit te proberen). Ik mag in een echte, zeer oude, kappersstoel gaan zitten. Daarna spreken we af hoe kort ik het wil hebben. Standje allerkortst. Dan pakt de kapper een flesje naaimachineolie en sprenkelt rijkelijk veel olie over de scheerkop van de tondeuse. Met een doekje haalt hij de resterende olie weg en brandt met vuur! uit een aansteker de scheerkop schoon. Nog nooit meegemaakt. Ik had verwacht dat alles met een ouderwetsche handtondeuse zou gaan, maar deze kapper heeft zelfs elektriciteit. Ik krijg een erg oude Ghanese kappersmantel om, zo strak om mijn nek... Onder het knippen vraag ik hem of hij al eens eerder grijs/wit haar heeft geknipt en gelijk springt hij in de houding. Hij begint stevig te salueren en blijft maar roepen: “Respect, respect”. Omdat ik zou oud ben 😅, vindt hij dat ik dit verdien. Ik niet echt. Ik hoef alleen maar door te ademen. Na zo’n twintig minuten, heel minutieus knipwerk is hij bijna klaar. Ik word aan alle kanten afgesponsd, daarna spuit hij mijn hele hoofd vol met een of ander desinfecterend middel (het trekt heel koud op over mijn hele hoofd), daarna gaat de mij beschermende mantel af en komt een zeer zachte borstel met lang zwart haar tevoorschijn. Je kent het wel, mijn hele nek wordt schoongeborsteld. Ondertussen komen er hele wolken wit talkpoeder uit de borstel. Had ik al niet wit haar gehad, dan had ik het nu wel. Na een aantal keer zijn hand geschud te hebben, betaal ik hem het verschuldigde bedrag (ik durf het haast niet te noteren: 6 cedi’s, oftewel €1,01). Wat een land!

Ik hoorde vandaag ook nog een heel ander verhaal van Doris. Achter hun hotelletje zit een school met 150 leerlingen. Deze school krijgt subsidie vanuit Engeland. Ze hebben bijvoorbeeld €3000 subsidie gekregen om een goed dak te maken op deze school. Wat is er gebeurd? Ze maken er een goedkoop rieten dak op en gebruiken het geld voor het verbouwen van het restaurant van de schooldirecteur in het dorp. Als Doris over het rieten dak klaagt bij de NGO, de organisatie die het subsidiegeld stuurde, is het gevolg hiervan een flinke burenruzie (er zit nl. maar 1 meter tussen het rieten dak en Doris’ muur en huis - ze is bang voor brand bij haar). Bij Doris brak daarna op onverklaarbare wijze op meerdere plaatsen in haar tuin brand uit. Ook wordt ze nu constant gepest door geluidsoverlast (op zondag vindt bijvoorbeeld aan de andere kant van de muur een luidruchtige dienst plaats, met allemaal mensen die zo luid en zo lang mogelijk klappen en zingen). Het gaat zelfs zo ver dat Doris de kamers waar ik o.a. in slaap gaat verplaatsen naar de andere kant van de tuin. Of dat nou veel uitmaakt, betwijfel ik. Het lijkt hier op een godsdienstoorlog in het klein. Het gaat nog wat verder; na verdere klachten van Doris bij de Engelse organisatie, dat de leerlingen niets leren en de hele dag alleen maar lawaai zitten te maken, neemt het leerlingenaantal met de helft af, wat nog meer kwaad bloed zet. Als ik zeg dat ik haar een vijf-sterren-beoordeling wil geven op TripAdvisor, is ze daar heel blij mee, maar aan de andere kant zegt ze ook dat ze in deze situatie ook weer niet te veel gasten kan onderbrengen. Triest hoor. 

Minder triest is het biertje dat nu op mij staat te wachten. De koude condens druipt eraf. Fijne avond en tot morgen maar weer 👋!