Zondag 6 januari - een dagje Accra

Zondag 6 januari. Om acht uur besluit ik om maar eens uit mijn bed te gaan,  aangezien slapen in het lawaai van spelende kinderen met op de achtergrond een aantal kerkdiensten en kakelende kippen en hanen, niet echt meer lukt. Ik ga maar eens op zoek naar een ontbijt met veel thee, of ander drinken, want wat een stof en wat een hitte hier! Ik ben constant bedekt met een filmpje vocht. 

Als ik buiten kom, zitten Toontje en haar vriend al gezellig op het terras voor de woning. Ik word hartelijk ontvangen en krijg mijn eerste kop thee. Die ochtend blijven we gezellig op hun terras zitten keuvelen over Ghana en de bevolking en drinken vele koppen thee. Ondertussen serveert Toontje drie grote stukken toastbrood met pindakaas, gewone kaas en smeerworst.

Op de achtergrond zwelt het geluid, van de vier! kerkdiensten om ons heen, aan. Het wordt een kakofonie van religieuze hoogtepunten. Man, wat geloven de Ghanezen luid! Het klinkt wel gezellig met al die muziek, de oproepen van de voorgangers en antwoorden van de gelovigen, maar ik besluit om toch maar niet zo’n kerkdienst te bezoeken. Je bent als blanke zeer welkom, hoor ik, en elke kerk is er trots op als je hen bezoekt. Maar waag het niet om op zijn minst een uur te blijven, anders wordt het als een belediging opgevat. Zo’n kerkdienst begint soms al om zes, zeven uur “s ochtends en kan zo maar zes of meer uren duren. 

Wat zijn de mensen hier toch vriendelijk en wat zijn ze op zondag mooi aangekleed. Een lust voor het oog. Opvallend is hoe prachtig wit hun kleding is; ze geven bijna licht (ik hoor dat ze een soort van chloor meewassen met de kleding).

Rond 13.30 besluiten we naar het Best Western Hotel in Accra te gaan. Een zeer luxe resort waar de rijke Ghanezen gaan zwemmen, eten en drinken. Je betaalt alleen entree als je gaat zwemmen: 50 cedi’s (voor het gemak houd ik aan dat er vijf cedi’s in een euro gaan - officieeli ets meer, maar dan valt het nooit tegen). Dus omgerekend €10 entree voor mij. Onbetaalbaar voor de gemiddelde Ghanees, die nog geen 50 cedi’s per week verdient. Ik vind het leven Accra veel duurder dan ik had gedacht. Een flesje bier (er verdampen er zeer veel die middag ;) kost 15 cedi’s, dus €3 voor een fles van 0,6 liter. Alcoholcontrole hebben ze nog niet van gehoord, dus de bestuurders drinken er lustig op los. Veel chaotischer kan het verkeer hier toch niet worden. 

Goed, ik ga heerlijk zwemmen hier op deze idyllische locatie: prachtig zwembad met uitzicht op palmen en zee en ondertussen drinkt het gezelschap rustig verder.  Gelukkig heeft dit hotel een zeer goede WiFi, dus kon ik mijn tweede reisverhaal met een aantal foto’s uploaden (heel erg bedankt voor jullie mooie commentaren, ik vind het zo leuk om ze te lezen!).

Rond 17.30 besluiten we een hapje te gaan eten. Het wordt het plaatselijke Turkse restaurant. Het eten dat ik krijg, is erg lekker (kipshoarma met frites (35 cedi’s), alles opnieuw rijkelijk besprenkeld met bier. Ik kan en wil deze mensen niet bijhouden met bier drinken, al begrijp ik het wel. Je moet hier de hele dag iets tegen vochtverlies doen, want zelfs zonder je te bewegen verlies je constant vocht. Als we rond 21.00 uur weer veilig thuis zijn, is het nog steeds 33 graden. We drinken nog een bak thee en om 22.00 besluit ik mijn saunakamer maar eens op te zoeken en zet ik de plafondventilator op zijn allersnelst. Helaas heb ik nog steeds geen simkaartje kunnen kopen en kan dus nog steeds niet  op het internet. Morgen, maandag, moet het wel lukken, hoop ik, want het voelt wel een beetje als afkicken.