Zondag 20 januari - terugreis naar Tamale

Vannacht werd ik niet wakker gemaakt door een moskee, maar door een grote kudde runderen. Het leek wel alsof de beesten op de parkeerplaats van het hotel verzameld werden. Wat een geloei. Gelukkig duurde het niet lang, maar ik was er niet blij mee.

Als ik hier op de badkamer rondkijk, dan zie ik dat ze volgens mij zonder bouwtekeningen bouwen hier in Ghana. Tegels schots en scheef, muren schots en scheef, dat alles blijft staan 😅! Onderweg zie je dat ook. Huizen, grotere gebouwen, het ziet er zo onprofessioneel uit, zoals er gebouwd wordt. Alles wordt gestut met houten planken, steigers zie je nergens. Ik zag gisteren een gebouw dat in aanbouw was, waarbij de eerste verdieping nu al wat scheef omlaag hing. Hoe lang gaat zoiets goed? De trend hier is niet langer meer met leem bouwen, maar met beton. Beton is alleen veel duurder en dat is dan ook de reden dat je heel veel huizen ziet die nog lang niet klaar zijn. Men begint met bouwen tot het geld op is. Dan wordt weer gespaard en zodra er weer wat geld is, gaat men weer door met de bouw, net zo lang tot het huis klaar is... 

Om 07.30 ga ik aan tafel, geniet weer van een lekker ontbijt, maar helaas zonder sinaasappels (ik weet nu hoe ik ze moet eten, dank Toontje!). Tandenpoetsen, betalen en op weg naar het trotro-station. Ik heb geluk, ik word gratis door iemand meegenomen naar het busstation, dan vind ik snel een trotro waar ik voorin naast de bestuurder kan zitten op een heerlijke zachte zitting deze keer (22 cedi’s voor 200km). Ik wil mijn riem omdoen maar daar is geen bevestiging voor. We vertrekken al na een kwartiertje, dus wordt het hopelijk niet zo’n late aankomst. Al na een kwartier is er een plaspauze. De mannen zitten hurkend te plassen en niet staande tegen een boom, zoals in Nederland. 

Om 12 uur ben ik al in Tamale en neem een yellow yellow naar het hotel van Valerie om even met haar te lunchen. Valerie is niet langer meer duizelig, want ze is klaar met de malariapillen, maar ze is en oogt nog wel wat verzwakt. Na een uurtje ga ik weer verder naar mijn stamkroeg Wooden en blijf daar de verdere middag.

Op de weg terug uit Wooden (altijd lastig, omdat daar nauwelijks yellow yellows komen) word ik door een heel aardige Ghanese familie in een enorme bak van een auto meegenomen en in de buurt van Georges huis afgezet. De mensen die mij een lift gaven, hebben familie in Enschede waar ze elk jaar naartoe gaan. Leuk om even met hen over Nederland te praten. 

Ze zijn druk bezig met het avondeten nu. K3 is bezig om tomaten te pletten op een heel grote steen en de dames zijn met de maïsballen bezig. Vanavond kreeg ik zo’n maïsbal met groentesoep als avondeten.

Nog enkele observaties:
* Het valt op hoeveel kleine vennetjes te zien waren in het landschap op de weg terug naar Tamale; en dat terwijl het hier nauwelijks regent en de zon maar doorschijnt;

* Dode beesten vind je nauwelijks op de weg. Die belanden in de pan. Vooral tegen de avond als het wegdek op zijn heetst is, gaan veel beesten op het wegdek zitten soezen en worden dan juist aangereden;

* Ondanks de hitte in dit land bemerk je nauwelijks of geen zweetgeur bij de mensen;

* Ik heb pas één kleine tatoeage bij iemand gezien. Nu kan dat ook komen, omdat men zich hier over het algemeen zeer conservatief kleedt en weinig of geen huid toont. Dames horen onder hun jurk een legging of korte broek te dragen, zodat je hun ondergoed niet kunt zien. BH-bandjes zijn ook uit den boze. Zelf mag ik mijn (mooie 🤣) knieën ook niet laten zien, net als mijn voetzolen of schouders; 

* De nieuwe chief is zonder bloedvergieten gekozen, gelukkig.

Morgen begint mijn ‘werkweek’ weer. Ik ben benieuwd wat de meiden nog van de lessen onthouden hebben. Wordt vervolgd!