Maandag 21 januari - terug naar school

Gisterenavond was de familie nog lange tijd bezig om alle keukenspullen op te ruimen. Ik denk dat ze nog ongeveer twee uur bezig waren met het schoonmaken en opschuren van alle potten en pannen. Alles wordt met gewoon water en zand opgeschuurd en dat allemaal zittend op heel lage krukjes. En dit elke dag weer opnieuw. Vooral K3 (13 jaar) is altijd keihard aan het werk. Een gootsteen hebben ze niet, laat staan een buitenkraan. Er is nog steeds geen stromend water. Ik denk dat het probleem in het huis zelf zit hier, want vlakbij hebben ze wel stromend water.

Tijdens het ontbijt vanmorgen heb ik met George naar de voetbalhoogtepunten van het afgelopen weekend gekeken. FC Tamale zit daar niet bij, ondanks dat ze een mooi, groot stadion hebben, spelen ze slechts in de tweede divisie - tot Georges grote spijt. 

Het lesgeven was weer ontzettend leuk. De meiden stonden al te zwaaien toen ik om negen uur aankwam. Ik kreeg zelfs een dikke knuffel en toen moesten we wachten totdat de eigenaren van het naaiatelier er waren (de meisjes zaten zelfstandig te werken). Vandaag had ik er een vierde meisje bij, Patience (heel erg dyslectisch). Op hun verzoek heb ik hen in twee tweetallen verdeeld. Ik heb nu twee tweetallen die beiden uit dezelfde stam komen (zodat ze in ieder geval elkaar goed kunnen verstaan). Lydia, 17 en Patience 19 en Rebecca 38 en Ernestine 23 (met een kind van 4). De gemiddelde leeftijd om aan kinderen te beginnen is hier 18. 

Tijdens de lessen van vandaag heb ik het alfabet nog eens herhaald en enkele woordspelletjes gedaan. Daarna heb ik ze de tientallen uit laten schrijven; ook heb ik ze hardop van een t/m honderd laten tellen (waarbij ik Lydia’s rolcentimeter van haar nek heb gehaald, zodat ze op de centimeter alle getallen voor zich kon zien - handig die centimeters!) gevolgd door een spelletje bingo. Lydia maakte daarbij een fout en moest een liedje zingen. Prachtig, om haar met haar dikke Ghanees-Engelse accent ‘happy birthday’ te horen zingen. Bingo was een groot succes, morgen nog maar eens herhalen. Eigenlijk wil ik hen ook het spelletje Hangman (galgje) laten spelen, maar weet nog niet goed of ik het onder deze naam moet presenteren. Verder heb ik een paar heel simpele optel-appjes uit de Appstore gedownload en heb Rebecca en Patience daarmee laten optellen. Een groot succes 😃! Een iPad, daar hadden ze nog nooit mee gewerkt. Voor Lydia en Patience was daar geen tijd meer voor.

Hopelijk gaan morgen de lessen door, want een oom van Rebecca en Rahab is gisteren overleden en morgen is de begrafenis. 

Na de lessen schoof Valerie ook nog even aan. De moeder van Lydia was er; zij had speciaal een heel lange reis gemaakt om Valerie te bedanken voor het regelen van Lydia's kamer. Als dank had ze een grote doos zelf geprepareerde, halfafgebakken vissen meegenomen. Zo geweldig, zoveel werk als ze daaraan had gehad. Daar stond Valerie dan, met een grote doos ruikende vissen, niet goed wetend wat daarmee te doen. Ik zag haar zo voor me in Volendamse klederdracht met een doos ruikende vissen onder haar arm 🤣. Hahaha. Met die ruikende vissen namen we twee yellow yellows naar Wooden. Daar waren ze zo vriendelijk om de vissen in hun koelkast te leggen 😅. Nadat we wat gegeten en gedronken hadden, is Valerie weer naar haar hotel gegaan (om daar de vissen in hun koelkast te leggen - ze gaat ze morgen op een ander project weggeven). Het gaat echt wel beter met haar, maar ze is er nog steeds niet. Morgen komt haar zusje aan in Tamale en zie ik Valerie niet. Vandaag is het volgens mij gospeldag in Wooden en wordt mijn geloof nog eens goed opgepoetst 🤭. Het ene liedje over overgave aan de Heer na het andere wordt afgespeeld. Halleluja, praise the Lord. Het is weer eens iets anders dan de hele dag Kylie Minogue; die muziek stond de hele vorige week aan. Want een restaurant zonder muziek bestaat niet in Ghana. Gelukkig staat hier de muziek niet hard. Vorige week is het mij zelfs twee dagen gelukt om de muziek helemaal uit te laten. Vandaag niet, helaas.

Rond 17.15 nam ik mijn geeltjes weer terug naar George, nam een bekertjesdouche en ben toen gezellig op mijn eigen, speciale, blauwe tuinstoel (zeer slap plastic, niet bewegen, Dick) bij de familie buiten gaan zitten. Je voelt je echt welkom bij deze mensen. Ze vragen elke keer weer hoe het was. Ook heb ik er een gewoonte van gemaakt, gelijk vanaf het begin hier, om elke morgen en middag de mensen die ik in hun straat passeer, hartelijk te groeten. Dat begint zijn vruchten af te werpen nu. Elke keer als ik langswandel, zie ik enorme rijen zeer witblinkende tanden mij tegemoetlachen. Iedereen groet zo vriendelijk. Heerlijk. Wat een lieve mensen!

Vanavond at ik rijst met tomatensaus en een soort koolsla als avondeten. Lekker en kruidig.

Het was weer een fijne dag. Morgen meer!