Zaterdag 19 januari - de watervallen van Kintampo

Geen “Allah Akbars” gehoord vannacht, dus heb ik dus een stuk rustiger kunnen slapen. Elke nacht, ook thuis in Nederland, word ik rond drie uur wakker, dus ook afgelopen nacht, en toen ik zag dat ik weer internet had - de elektrische stofontladingen waren weer voorbij - kon ik gelukkig snel mijn blog van gisteren uploaden...

Op het moment dat ik dit stukje tik, 08.15 (het ontbijt is hier tussen 07.30-08.30), zit ik lekker te smullen. Twee stukken toastbrood, een heerlijke omelet met allerlei groenten, heeeel veel thee en zelfs twee sinaasappels. Dit is mijn eerste verse fruit in twee weken. Wat ik echter niet snap, is waarom de sinaasappels van hun buitenste, oranje, schil ontdaan zijn (ik bedenk later dat alle sinaasappels een pokdalige schil hebben en die plekjes worden weggeschild). Je ziet de vrouwen op de marktjes daar ook steeds mee bezig zijn. De oranje schil wordt weggegooid en je krijgt de sinaasappel dan gepresenteerd in zijn witte schilletje. Ik probeer de sinaasappel verder te pellen, maar dat mislukt jammerlijk. De structuur van de vrucht is zeer taai en vezelig. Dan maar in vier stukken zagen en met mijn duimen uitknijpen in mijn theekopje. Op deze manier heb ik ruim een halve kop vers sap. Godennectar 😋!

Na het ontbijt ga ik op zoek naar een manier om bij de watervallen te komen. Heen is geen probleem, want er zijn genoeg taxi’s en yellow yellows daarnaartoe, maar terug? Ik ga het ervaren.

Het blijkt dus geen probleem te zijn. Gelijk bij het hotel kan ik een taxi aanhouden. Op mijn vraag wat een rit naar de watervallen van Kintampo zou moeten kosten, zegt hij 20 cedi’s. Ik bied 10 en hij gaat (te) snel akkoord. Bij het park aangekomen, betaal ik de entree (20 cedi’s voor buitenlanders, 10 voor Ghanezen) en wandel ik naar de eerste waterval. Die is klein en best mooi, de tweede ook, maar de derde waterval is echt spectaculair. Ik moet meer dan 150 treden afdalen, maar dan heb je ook wat. Ik ben de enige toerist daar en neem alle tijd om te genieten van de natuur. Ik ga niet het water in, want het is er vergeven van de steekbeesten en die zijn verzot op een wit velletje. Zaterdag schijnt het rustig te zijn daar, zei mijn taxichauffeur. En dat klopt ook wel, want er komt voorlopig geen nieuwe taxi aan die mij naar de stad terug kan brengen. Een paar honderd meter verderop, echter, is een luxe hotel en daar wandel ik naartoe, haal daar iets te drinken (ananassap met scherpe gember, zijn ze gek op hier) en vind daar een taxi die mij voor 2 cedi’s terugbrengt naar Kintampo. Aldaar haal ik wat te eten en neem ik ook geld op. Bij de bank kan ik een Duits echtpaar helpen met geld opnemen, want dat lukte hen niet. Mij was het in eerste instantie ook niet gelukt, omdat men in de software van de bank een drukknop had vergeten te programmeren, maar de jonge onderzoeker die ik ben, heeft op allerlei knoppen gedrukt, totdat opeens het geld tevoorschijn kwam. Gelukkig werd de pas niet ingeslikt...

De rest van de middag breng ik in uiterste ledigheid door. Lekker lezen en slapen op mijn balkonnetje, voordat ik morgen mijn monsterrit terug moet aanvaarden. 

Heerlijk die rust vandaag. Ik merk dat ik dat goed kan gebruiken na alle hectiek doordeweeks.

Het Engels van de Ghanezen is ook leuk. Het woord ‘even’ wordt hier met ‘small’ vertaald. Dus: ‘wait small’ betekent: ‘wacht even’. ‘You out the fan’ betekent: ‘wil je de ventilator uitdoen?’.

Ik heb Valerie net gebeld. Het gaat steeds beter met haar. Ze is blij dat ze in een hotel zit, want daar kan ze in een hygiënische omgeving wat tot rust komen. Ze is nog wel duizelig, maar dat is een bijwerking van haar medicijnen. Morgen neemt ze nog een rustdag, maar maandag hoop ik haar weer te zien.

Nu wordt mijn avondmaaltijd geserveerd. Ik heb spaghetti met shredded chicken besteld. Ik heb geen idee hoe de kip be(mis?)handeld is 😆. Het is nu nog 33 graden als ik buiten, flink ingesmeerd met Deet 50%, aan mijn maal begin. Er liggen hier veel bijtgrage muskieten op de loer. 

Het eten is een groot succes. Shredded betekent dat het vlees van de kippenbotjes getrokken is en ik verslind een heel grote berg spaghetti met dit vlees. De vierkante Ghanese kokkin glundert van oor tot oor zodra ze mijn bord ophaalt. Was ze eerst zo stuurs, nu lijkt het alsof ik een vriendin voor het leven heb gemaakt. 

Ik krijg net telefoon uit Nederland en hoor dat het bij jullie al bijna 2 graden vriest. Zo onwaarschijnlijk voor mij hier. Ik ben nu pas twee weken weg uit Nederland, maar het koude kikkerlandje voelt al zoooo ver weg 😢.

Morgen de monsterrit terug naar Tamale, naar George. Ik ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. De metrobussen (airconditioned bussen) vertrekken allemaal vanuit een stad een flink eind verderop. En, zoals je weet, rijden ze pas zodra ze vol zijn. Dus geen plek voor mij, vrees ik. Dat maar in een trotro...? Morgen meer.