Vrijdag 18 januari - naar Kintampo / de stofstorm

Heet😅! Op het moment dat ik dit stukje tekst schrijf, 5 uur ‘s ochtends, plaatselijke tijd, is het nog steeds 27 graden. Ongelooflijk, zeker als ik het met Nederland vergelijk. Nog meer als ik denk aan de foto die ik gisterenavond van een van jullie kreeg (dank 😀) van een wit wordend Nederland. Wat zou ik graag even in de sneeuw rollen, even afkoelen.

Maar dat zit het niet in, dus nog maar even omdraaien en heeeel stil blijven liggen.

Ik hoorde tijdens het ontbijt, trouwens, dat de zomer hier nog moet beginnen. In maart en april, dan wordt het hier pas echt heet; veel mensen gaan dan ‘s nachts buiten slapen. Ben ik net op tijd weer weg.

Er is nog steeds geen stromend water; de reservevoorraad water van George is bijna op. Zodra het water écht helemaal op is, huren ze hier een open gemotoriseerde driewieler, laden die dan vol met lege kanisters en gaan dan ergens water halen, geen idee waar. 

Rond 08.30 krijg ik een berichtje van Valerie dat ze in ieder geval heerlijk geslapen heeft. Ik app/bel haar nog een paar keer vandaag, maar ze is er nog niet; ze is echt nog niet beter.

Om negen uur verlaat ik mijn huis voor mijn avontuur van de busrit naar Kintampo. George is zo vriendelijk om mij per auto naar het busstation te brengen. Rond 09.30 zou de bus moeten arriveren. Bij navraag in het bushokje blijkt dat de bus pas rond 11.30 aankomt. TIA. (Het wordt dus 12.45 voor de bus er is) Ik vind ergens een bushokje met een niet kapotte stoelzitting en ik ga wachten, heerlijk in de schaduw met een zacht windje in de rug. Lekker even lezen dan maar. Ondertussen koop ik bij een mevrouw, die een volle mand vol koele flesjes frisdrank op haar hoofd rondtorst, een flesje Avero Passion (2,6 cedi’s), een soort Rivella met de smaak van passiefruit. Erg lekker en verfrissend. Alleen waar laat ik mijn lege flesje? Er zijn hier echt nergens vuilnisbakken te bekennen en om het zo op straat te gooien naast het andere vuil...? Ondertussen lopen allerlei verkopers langs, ook een aantal jongens die steeds met ijzeren staafjes tegen elkaar aan slaan. Dit blijken jongens te zijn die tegen betaling je teennagels vijlen.

Ik ben benieuwd naar mijn bus. Wordt het een stampvolle bus waarin ik drie uur lang opgestapeld moet zitten tussen hopen bagage en dieren? Ik heb geen idee waar ik moet uitstappen. We gaan het ervaren; het hoort bij mijn Ghanese avontuur.

Het wordt een stampvolle, oude stadsbus. Je wilt niet weten wat de mensen allemaal meenemen. Een grootbeeld TV op het hoofd mee naar binnen, zeker vijftig, 25-liter jerrycans gevuld met een of andere bakolie, enorme bergen bagage, etc. Ook deze bus vertrekt pas zodra hij vol is. Ik betaal 25 cedi’s voor een afstand van 175 km. We krijgen stoelnummers toegewezen; ik vraag vriendelijk om een stoelnummer in de rijrichting en krijg die gelukkig ook. Om 13.25 vertrekt de bus voor een rit van drie uur; eerst nog even kwartier tanken natuurlijk. Gelukkig is er wel airco in de bus.

Het wegdek is eigenlijk heel goed, helaas zijn er elke paar kilometer stevige, hoge verkeersdrempels in de weg, waardoor de bus dan bijna helemaal tot stilstand moet komen. Ook vandaag ben ik weer de enige blanke in de bus. Vreemd gevoel, eigenlijk.

Oh, wat zijn die stoelzittingen versleten. Ik krijg last van mijn zitvlees en ik moet nog anderhalf uur. We stoppen even voor een korte (plas)pauze. De bus wordt direct omringd door allerlei verkopers en die doen goede zaken. Voor 1 cedi kopen de mensen allerlei soorten eten, wel voornamelijk allerlei soorten brood. Om mij heen hoor ik steeds “you are invited” en krijg ik van alles aangeboden. Wat een hartelijke mensen toch!

Na een reis van bijna acht! uur arriveer ik in Kintampo. Daar houdt een bijzonder vriendelijke yellow yellow-chauffeur een taxi voor mij aan die mij het laatste stuk van twee kilometer voor 1 cedi (nog geen twintig cent) naar mijn hotel brengt.

Het hotel is een aangename verrassing. De kamer is groot, heeft een ligbad, warm! en koud stromend! water en een heerlijke airco die nu op vol vermogen staat te draaien. Het eerste wat ik doe, is in bad gaan. Het water dat van mij afstroomt, is roodbruin van het stof. Na het badderen, is mijn wasgoed aan de beurt. Het is wel niet comme il faut, maar dit is het eerste stromende water dat ik sinds een hele poos zie. Het wasgoed heeft dezelfde roodbruine kleur, vreemd 🤣! Straks nog een paar keer goed uitspoelen, op het balkon hangen (in het donker) en morgen heb ik weer schone kleren.

Daarna zoek ik het terras op. Heerlijk buiten met een ijzig koude Clubbier. Mij krijg je hier voorlopig niet van het terras. Heeerlijk 😀. Het eten is besteld, fish and chips. De eerste keer vis in Ghana. Ben benieuwd. 

Valerie appt dat het nu prima gaat met haar.

Ik word snel van het terras gehaald en moet naar binnen. In de verte flitst en dondert het; het wordt donker en grijs van het stof, er komt een echte stofstorm aan, dan nog maar een biertje tegen al het stof 😆! Het tweede Clubbiertje is zo warm als wat, dus daarvoor in de plaats brengen ze me een biertje dat ik niet ken: Orijin, 5,5%, 0,625 liter. Aparte smaak. In de tussentijd eet ik mijn avondeten; lekker! Buiten flitst en dondert en waait het door. Het blijft wel droog. Gelukkig merk ik er binnen weinig van. 

Morgen meer, dan over de watervallen, waarvoor ik eigenlijk gekomen ben.

P.S. door internetproblemen - de stofstorm - lukt het uploaden pas 's nachts om 03.00 uur 😢😢