Woensdag 9 januari - de verhuizing naar George

Heb ik weer. De meesten van jullie weten dat ik veel met Reiki doe. Elke dag verstuur ik veel Reiki en dus ook gisterenavond. Dat daarbij op een ander energiegebied wel eens iets fout gaat, is niet iets wat veel mensen weten. Op hetzelfde moment, rond 21.00 uur, dat ik begin met Reiki te sturen, begint de grote, 150 watt witlichtlamp op mijn kamer te knipperen en klapt de stroom eruit in het hele hotel. Het duurt twee uur om het te repareren. In de tussentijd probeer ik maar te gaan slapen (21 uur hier is tenslotte al 22 uur in Nederland). Lukt nog steeds niet goed, helaas. De half demente haan die hier rondloopt, denkt dat 00.20 uur het perfecte tijdstip is om te gaan kraaien. Maar goed, vandaag is mijn verhuizing naar een gastgezin. Hopelijk vind ik daar wat meer rust.

Ik stuur ook een foto mee van onze weersverwachting. Die is perfect, alhoewel erg heet, zoals je kunt zien. Elke dag zonnig en 37, 38 graden, maar gelukkig een erg droge hitte die best wel goed uit te houden is.

Ook stuur ik een foto mee van een waterzakje, zoals je die hier koopt (0,2 cedi, oftewel €0,04 per halve liter). Er zit geen treksluiting o.i.d. op, dus moet je met je tanden een gaatje in het zakje trekken en het daarna over zien te hevelen in je waterflesje. 

Op dit moment zit ik op mijn ontbijt te wachten. Ik heb gevraagd om iets anders dan een omelet; kaas of jam bijvoorbeeld, maar dat hebben ze helaas niet.

Vanmorgen heb ik op de plaatselijke bieb gekeken. Wat een schamele voorraad, maar aan de andere kant er zijn hier zomaar Engelse boeken in de bush bush. Ik ga daar morgen rond negen uur helpen met opruimen en alles klaarmaken voor het nieuwe seizoen dat maandag start. Verder hebben we een flink aantal microprojecten te voet bezocht in deze hitte. Ik denk niet dat het de microkredieten gaan worden. Je moet daarvoor naar allerlei hutjes die overal verspreid liggen in het landschap. Straten met een huisnummer? No way! Een grote, mulle zandbak. Je moet eigenlijk alle meisjes eerst goed leren kennen en precies weten wat zij doen en daar is de tijd gewoonweg te kort voor. De meisjes (dit land is een walhalla voor mannen 🙃, want wat de mannen doen: niets, de hele dag niets, behalve praten, in de schaduw zitten en hun vrouwen vertellen wat zij die dag moeten gaan doen) betalen maar liefst in totaal 30% rente op de 1000 cedi’s die ze kunnen lenen. Toch doen veel vrouwen het heel goed met deze kredieten, veel succesverhalen!

Ik ben doodmoe en oververhit, heerlijk neergestreken bij Wooden. Dit wordt echt onze safe haven ‘s middags.

Mijn spullen heb ik afgezet bij George. Ik heb snel even met mijn nieuwe gastheer kennisgemaakt. Een gepensioneerd leraar maatschappijleer (hier krijgen ze geen pensioen, zoals wij dat krijgen, dus heeft hij een bijbaantje als chauffeur genomen; wel gaat men hier met 60 jaar al met pensioen). Raakvlakken heb ik dus zeker met hem. Later vandaag zie ik mijn kamer, die wordt nu klaargemaakt.

Nou, ik ben ingecheckt. Erg vriendelijke mensen. Ik heb een kamertje van 3 x 3 meter met een fan en een tafeltje. Wc en douche moet ik delen. Het is allemaal zeer basic. Wat dat betreft, heb ik zoveel meegemaakt de laatste dagen. Wat hebben wij het toch goed in Nederland. Dat besef ik nu eens te meer!

Het wachten is nu op het eten. Ik zie daar best tegenop. Dat wordt zeer basic Ghanees eten, hoorde ik. Meestal meelballen met een tomatenachtig sausje. Morgen ga ik maar eens multivitaminen kopen, want gezond eten is wel het laatste waar ze hier geld voor hebben.

Daar ben ik weer. Het eten viel erg mee. Tomatenrijst (“jolof rijst” heet het op zijn Ghanees) met een soort van koolsla met zelfs een lekkere dressing. Prima te eten. Ik heb de dames een vet compliment gegeven dat zeer gewaardeerd werd.

Nu zit ik onder mijn klamboe dit verslag te schrijven; onderwijl worden de gelovigen weer opgeroepen voor het volgende gebed. Hopelijk lukt het om dit verslag vanavond te uploaden (zeker de foto’s, anders wordt het morgen vanuit Wooden).