Woensdag 6 februari 2019 - YES 😀😀!!

Ik durf het haast niet te zeggen, maar op het moment van schrijven (gisterenavond 18.30) vind ik het best fris. 33 graden is het nu 😅. Er staat een lekker fris windje bij. Hoe kan ik ooit nog wennen aan ons koude Nederlandse klimaat? Stiekem denk ik wel na over nog meer reizen naar de tropen, zo ergens in de herfst of winter... Projecten genoeg over de hele wereld. 

Gelukkig heb ik hier weinig last van muggen. Ze zijn er beslist wel, maar niet in groten getale. Ik heb er tot nu toe pas twee van het tijdelijke naar het eeuwige hoeven te verplaatsen, een ervan had mijn bloed aan boord, maar dat was al een paar weken geleden, dus denk ik dat ik er wel goed vanaf ben gekomen. 

Gisterenavond stond weer TZ op her menu (meelbal met kruidige tomaten-pindasaus erover). Lekker. Ondertussen hoorde ik voor het eerst een krekel tjirpen. Waarschijnlijk is de temperatuur nu ook voor hem wat redelijker.

Iets heel anders nu. Wat ook zo leuk is hier, zijn de namen die je op verschillende winkels ziet: The Insjallah (ons westerse equivalent voor Deo Volente) Mobile Phone Shop, Have Faith in God Credit shop, The Amen Hospital (wie wil daar worden opgenomen 🤪?), Benny Faith English books, God First Autoparts, In God We Trust Water Works, Queen’s Collection Jewellery Shop. Geweldig toch? Meestal spreekt hieruit het diepe, rotsvaste katholieke geloof van de Ghanezen. Maar pas wel op! Zodra ze je vragen of je gelovig bent, kun je écht maar beter zeggen dat je heel erg katholiek bent, anders staat de missionaris in de Ghanees op. De omgekeerde wereld.

Ik ben benieuwd wie er na mij bij George komt wonen. Ik hoorde van George dat hij ook mensen in huis heeft gehad die wel negen maanden bij hem woonden. Dat zou voor mij toch wel iets te lang zijn. 

George heeft mij aangeboden, dat K3 graag mijn kamer wil schoonmaken. Arm huisslaafje. Ik kan dat best zelf, al ben ik dan zo oud 😉. Als ik iets gewassen moet hebben, wil K3 dat ook heel graag voor mij doen, zegt George. Datzelfde krijg ik ook te horen in het naaiatelier. De baas zegt dat de meisjes graag mijn was willen doen. Nou hoeft dat echt niet van mij. Elk weekend dat ik in een hotel zit, gebruik ik het bad als mijn wasmachine en zo houd ik alles redelijk schoon, alhoewel er zo langzamerhand wel een grauwsluier over komt te liggen. Alle spullen die ik heb, worden roodbruin van het stof. Mijn splinternieuwe sloffen zien er al helemaal rood uit, de snoertjes van mijn telefoon en iPad waren prachtig wit een maand geleden. Nu zijn ze ook roodbruin.

Misschien ook wel aardig om te vertellen, is dat je al je wasgoed kunt afgeven om te laten wassen, behalve je ondergoed. Op de een of andere manier is het niet de bedoeling dat iemand weet wat voor een soort ondergoed je draagt. Je zult dus ook nooit ondergoed aan de waslijn zien hangen. Ondergoed was je dus zelf.

Er werd mij gevraagd of het lang geregend heeft, nee, dat viel wel mee. Het duurde maar tien minuten, maar was wel erg hevig. Ervoor en erna waren er erg veel bliksemflitsen en ontladingen. Ik heb er gelukkig niet zoveel last van gehad.

Het klopt dat de BZN al oorbelletjes draagt, dit heeft geen bijbetekenis, het is alleen maar als decoratie bedoeld. Ook heeft het baby’tje al een ragfijn gouden kettinkje om haar middeltje. Dat was laatst ook zo bij het andere kindje van negen maanden. Ze noemen het hier een maagdenkettinkje. Ze doen deze kettinkjes af wanneer ze wat ouder zijn, al blijven sommige meisjes ze hun hele leven dragen (kopen dan steeds nieuwe tussenstukjes). Ook dragen veel meisjes hier armbandjes en kniebandjes. Dus niet om de enkels, maar echt om de knieën. Omdat ze dat mooi vinden. Op tatoeages wordt hier neergekeken. Dat is eigenlijk alleen maar voor mensen aan de zelfkant van de maatschappij.

Tijdens het ontbijt krijg ik een appje dat een van de vrijwilligers al een uur opgesloten zit in de badkamer en dat ze daardoor later aankomen om te kijken bij mijn Engelse les. TIA. De deurklink aan de binnenkant van de badkamer werkte niet. De ‘captain’ wordt erbij gehaald om de vrijwilligster te bevrijden en dat lukt daarna gelukkig snel. Ze slopen gewoon de deur. De dames gaan ontbijten en worden dan op de verkeerde plek in Tamale afgezet. Je hebt zo van die dagen dat alles foutloopt. Uiteindelijk zijn om 10.15 bij mij. Daarna keert het geluk weer terug. Ze volgen mijn tweede les en Sarah besluit dat ze mijn project wil gaan voortzetten. YES!! Ik ben daar echt heel blij mee, temeer omdat zij in België ook Engels geeft. 

“Hello my friend, Henry from Holland”, Charity heet ze, wil dat ik mijn telefoonnummer bij haar achterlaat zodat ze me af en toe kan bellen. Helaas werkt mijn Ghanese simkaart niet in Nederland, leg ik haar uit ...

Na de lessen gaan we allemaal nog even naar het naaiatelier en praten nog even na met Rahab en Alhassan, de bazen van het atelier. Ook zij zijn blij dat de Engelse lessen doorgaan. Aansluitend gaan we met ons vieren kijken bij de bibliotheek waar ik in het begin ook een paar dagen heb geholpen. Twee van de vrijwilligsters besluiten om ‘s middags van twee tot vier in de bieb te gaan helpen. Sarah gaat op maandag-, woensdag- en vrijdagmiddag ‘mijn’ Engelse lessen geven en op de andere middagen gaat zij ook in de bieb helpen. Moedige beslissing om in de bieb te gaan helpen, want soms wordt het daar een potje met pieren met wel 100 kleine kinderen 😅.

Na ons bezoek aan de bieb yellow yellowen we door naar Wooden waar we heerlijk lunchen. De meiden gaan rond 15.45 shoppen en ik een uur later. Ik moet nog iets leuks gaan kopen voor George en Comfort en mijn Engelse leerlingen. Maar wat? Mijn leerlingen en George en Comfort krijgen allen een mooie Ghanese thee- of koffiemok met een rol chocoladekoekjes. George krijgt een pak cappuccinozakjes en Comfort een zakje luxe koekjes. Hebben ze allemaal een (hoop ik) leuke herinnering aan deze pensionado from Holland.

Dat was het weer! Een fijne avond allemaal en tot morgen 😀👋!