Woensdag 30 januari - honger!

Gisterenavond (na het posten van mijn blog - wat toen gelukkig zeer soepeltjes verliep en maar goed ook dat ik het vroeg heb gepost, omdat het internet later die avond bijna verdwenen was) ben ik gezellig bij Comfort gaan zitten en hebben we weer een poos over Ghana zitten praten. De zus van Comfort, genaamd Gifty (wat een prachtige namen hebben ze toch hier) woont ook tijdelijk in bij George met haar baby van negen maanden en haar zoon van ongeveer 18. Gifty zelf zit ook in het onderwijs en geeft samen met een assistente les aan drie- tot vijfjarigen. Schrik niet, haar klas is HONDERVIJFENDERTIG kinderen groot. En dan mopperen wij over vijfentwintig of dertig leerlingen in een klas...! 

Gifty en haar kinderen zijn hier in Tamale vanwege de examens van haar oudste zoon en Gifty zelf. Gifty doet examens om hogerop te komen. Als zij in hogere leerjaren les gaat geven, worden haar klassen een stuk kleiner, ‘maar’ 60 leerlingen dan. De examens zijn komende zondag en daarna gaan zij weer naar huis. Respect voor een weekend heeft hier bijna niemand. Hier bestaat weinig of geen zaterdag- of zondagsrust. De broers van George, beiden ook in het lager onderwijs, waren afgelopen zondag ook hier voor hun examens. Die hebben zij gemaakt en moeten nu vier tot vijf maanden! wachten voor ze hun resultaten krijgen. Tijd speelt hier een heel andere rol dan bij ons. 

Vanavond eet ik weer een gerecht dat ik nog nooit eerder heb gegeten: fufu. Gifty’s zoon en K3 stonden met een twee meter lange stamper in een grote kookpot de fufu te stampen. Ben weer benieuwd naar het gerecht; volgens George ga ik dit ontzettend lekker vinden. Als ik tegen hem zeg dat ik straks als een echte Ghanees thuiskom, begint hij te brullen van het lachen en vertelt hij het hard lachend in het Ghanees aan de anderen. De fufu is een bal van een bijna griesmeelachtige substantie die heel zacht smaakt. Over de fufu krijg ik een heetgekruide tomatensoep met wat groenten erin en zelfs twee flintertjes kip. Beslist niet verkeerd, en heel zacht voor mijn kroon, maar het zal niet mijn lievelingseten worden. Ondertussen wordt de negen maanden oude baby Precious gebaad. Gloria, het zesjarige zusje van K3 zorgt echt voorbeeldig voor haar, elke dag weer. Alleen het omgaan met baby’s is hier veel ruwer dan in Nederland. De baby wordt gewoon aan één arm omhooggetrokken en rondgezwiept. Het lijkt wel een beetje op hoe een moederpoes haar kleintjes in hun nekvel pakt. Als het baby’tje in bad gaat, zie ik dat zij een mooi, ragfijn kettinkje om haar middeltje draagt.

Overdag en ‘s nachts wordt het de komende tijd nóg warmer. Overdag gaan we de komende weken richting de 40 graden en ‘s nachts naar de 25 en hoger (nu is het meestal rond de 21) graden. Als de dagen lengen, gaan de nachten verzengen (zegt een oud Ghanees spreekwoord 🤣🤣). We stomen op naar de Ghanese zomer. Die wordt vooral ‘s nachts steeds warmer, zodanig dat de mensen dan buiten gaan slapen. Gelukkig hebben we het dan wel pas over de maanden maart, april en mei. Daarna start hier het regenseizoen, waarbij het echt dagenlang zonder te stoppen, enorm kan doorplenzen en waarbij de temperatuur zomaar kan zakken tot 15 graden, ongekend koud hier!

Om negen uur vandaag meld ik me weer aan bij het naaiatelier. Ik neem Lydia en Patience mee naar hun huisje en start de les. De meiden zijn totaal niet vooruit te branden. Ze geeuwen maar en hangen lusteloos over de matras heen. Wat blijkt, ze hebben sinds gisteren niets meer gegeten en het geld voor de rest van de week is ook op. Ze hebben hun moeder gebeld, maar die vertelde huilend aan de telefoon dat zij ook geen geld meer had. Dit betekent dat ze de eerstkomende dagen geen eten meer zullen krijgen. Dat is niet ongebruikelijk hier, helaas. Wat ik niet wist, is dat Lydia, Ernestine en Patience elkaars zussen zijn, dus zullen ze alledrie de eerste dagen niets te eten hebben. Ik heb nog een aangebroken pak koekjes bij me en geef hun dat, samen met geld om de komende dagen eten te kopen. Verder hoor ik ook dat de meisjes helemaal niets verdienen in het atelier. Voor hen is dat een soort van stageplaats. Jongens, wat is Nederland toch een welvarend land!

Ik heb gisteren toch de stoute schoenen aangetrokken en Rebecca iets over Reiki verteld en gevraagd of ik haar misschien wat Reiki mocht geven (ik kan het nu eenmaal niet laten). Ze keek er helemaal niet raar van op en dus heb ik haar achter in het atelier de Reiki gegeven. De andere dames keken gezellig mee wat ik deed. Rebecca’s hoofdpijn is vandaag gelukkig al een heel stuk minder. Verder had ik uit voorzorg nog een oud brilletje meegenomen en heb haar dat gegeven. Ze was er erg blij mee en las vandaag een stuk beter dan gisteren. De lessen verliepen na de koekjes en met de bril op een stuk beter en vandaag kreeg ik in totaal geen vier, maar zes leerlingen. De oudere buurvrouw en de bazin van het atelier (zij wilde ook wel eens zien hoe de les verloopt), sloten gezellig aan en we hadden de grootste lol.

Rond 11.45 was ik weer terug bij George. Ik heb een pak met zakjes cappuccinopoeder gekocht en heb daarna een heerlijke cappuccino gemaakt. Voor George en Comfort heb ik voor allebei een zakje neergelegd, maar de rest van de zakjes bewaar ik uit voorzorg op mijn kamer. Als ik nu het hele pak van 10 zakjes neerleg, is het geheid vanavond allemaal op. Morgen maar een keer doen op deze manier.

Rond 12.45 neem ik weer de yellow yellow naar Wooden, want hier bij George wordt het langzamerhand veel te heet. Het is vandaag veel vochtiger warm en de eerste zweetdruppels verschijnen alweer. 

Rijden in een yellow yellow is elke keer weer een belevenis. De ene chauffeur rijdt snel, de andere tergend langzaam. Geen idee of ze überhaupt wel een rijbewijs hebben. Controles zijn hier nergens en mocht je gecontroleerd worden dan doet een briefje van een paar cedi’s wonderen. Je ziet bijvoorbeeld ook vaak jongens die beslist niet ouder dan twaalf zijn, op motoren rondrijden.

Zoals ik al eens eerder schreef, werken de meters in de yellow yellow meestal niet. Hoe gaat dat dan met de benzinemeter, vroeg ik mezelf af? Nou heel simpel, onder in hun stoel staat een plastic fles met benzine en zodra de motor begint te sputteren, stoppen ze, halen de reservefles eruit en vullen de tank even bij om daarna naar de dichtstbijzijnde benzinepomp te rijden. 

Het grote voordeel van de yellow yellow is het feit dat je bijna buiten zit en er ook weer snel uit kan. Dit was voor Valerie bijvoorbeeld de reden dat ze nooit een taxi wilde nemen. De sloten in een taxi werken meestal niet meer en dan moet je op de chauffeur wachten om de deur van buitenaf voor je te openen. Als ze verkeerd zouden willen, heb je dan een probleem. Een taxi is nauwelijks duurder dan een yellow yellow. 

Ik kom binnen bij Wooden en gelijk valt ook hier de stroom uit. Wat is dat toch? Gelukkig hebben ze een aggregaat en in no time is de stroom en de Wifi weer terug. Ik bestel een of andere groenteburger met frietjes en met wat zout en tabasco erop smaakt het beslist niet verkeerd. De rest van de middag verloopt zoals altijd hier. Lezen, wat babbelen met gasten en de serveersters en een Netflixserie kijken. 

Rond 17.15 yellow yellow ik weer terug naar George en stap een stuk eerder uit om even naar een nieuwe tuinstoel te kijken. Ik wil hun er graag een cadeau doen, aangezien een van de twee stoelen uit elkaar aan het vallen is. Helaas vind ik nog niets. Morgen maar eens in de stad kijken. Ik kom zeer bezweet thuis en stap, oh wonder, onder een werkend douche. Heerlijk!

Goed, dat was het weer voor vandaag. Fijne avond allemaal (ik zie dat gemiddeld 85 mensen per dag mijn blog lezen 😀). Dat had ik écht nooit verwacht 😊. Dank allemaal daarvoor! Tot morgen 👋!