Dinsdag 29 januari - weer terug naar school

Het is nog maandagavond 18.45 als ik dit schrijf, ik ben klaar met douchen, de maandagblog is gepost en de avond kan beginnen. Het is snel donker geworden, en zodra de zon weg is, voel je het gelijk afkoelen. Het is nu nog 33 graden, maar dat is wel 5 graden minder warm dan een uur geleden. Zo snel als je aan de warmte went hier. Ik vind het echt heerlijk zo langzamerhand en heb er eigenlijk geen last meer van. Ik spreek regelmatig mensen in Nederland en als ik dan hoor hoe het weer bij jullie is, prijs ik mij gelukkig dat ik hier mag zijn. Het wordt straks nog wel wat, dat wennen aan de kou in Nederland. 

Ik ga gezellig buiten bij de familie zitten. Vanavond staat plantain met yam en een groentesausje op het menu. Erg lekker! Yam is een soort gebakken aardappel en plantain zijn gebakken bananenchips. Deze zoete banaan is omwikkeld met een krokant zoutig laagje en het contrast tussen de smaken zoet en zout is erg lekker. Het is alleen supervet. Ik moet wel voorzichtig kauwen, want er zitten wat harde stukjes in het eten en ik wil niet nog meer van mijn kroon afbijten. 

Vanaf nu is het weer vier dagen gedaan met het vlees en bier. Gek eigenlijk, maar ik heb daar gewoonweg zin in. Ik ga in Nederland ook maar eens veel minder vlees eten, en geen of weinig alcohol, daar heb ik beslist ook geen problemen mee.

Wat later op de avond loop ik even het huis in om een plastic zakje met water te halen (ik mag die onbeperkt pakken) en ga weer lekker zitten hannesen met het openmaken. Met mijn tanden trek ik er een gaatje in en dan knijp ik het, zo goed en zo kwaad als het gaat, leeg, in mijn dopplerflesje. Toen ik even binnen was, werd ik uitbundig bedankt voor de chocolate chip cookies, Ze WAREN erg lekker, zeiden George en Comfort grijnzend in koor. Het zij hun gegund; in mijn kamer ligt nog een pakje 😇, maar dat zal ik hun maar niet verklappen... Ondanks mijn slechte bed ben ik toch blij om weer thuis bij George en Comfort te zijn.

Vanmorgen kreeg ik in vet gebakken, dikke plakken toastbrood bij mijn ontbijt. Dat houdt de trek wel even weg 😅. Ik zag vanmorgen dat een leuning van de bank is ingestort. Hier hebben mensen geen ‘normale’ afmetingen banken, maar alles is megalomaan groot. Langs de kant van de weg zie je ook regelmatig stalletjes met bankstellen en bijbehorende stoelen te koop staan. Erg pompeus. Hoe groter, hoe meer indruk je op je omgeving maakt, lijkt het haast wel.

Om negen uur word ik weer bijzonder hartelijk verwelkomd en geknuffeld door de vier meiden. We gaan gelijk hard aan het werk. Herhalen, herhalen en nog eens herhalen, dat is de beste manier om hun wat bij te brengen. De meiden hebben merkbaar met hun huiswerk geoefend en alles verloopt min of meer gladjes. Wel valt me op dat Rebecca er meer moeite mee heeft dan anders. Als ik met haar terugwandel, vraag ik ernaar en hoor ik van haar hoofdpijn. Ze heeft heel vaak last van hoofdpijn en de symptomen die ze mij beschrijft, doen mij sterk aan migraine denken. Arme meid, er is geen geld voor een dokter. Ook zijn haar ogen niet goed, maar een bril, ook daar is geen geld voor. 2000 cedi’s voor een bril vertelt Rebecca mij. Dat is bijna een jaarsalaris. Verder hoor ik van de meiden dat ze elke dag werken van acht tot vijf, zonder pauzes, zeven dagen per week. Tijdens de eerste les komt de buurvrouw er nu ook bijliggen (bij de andere twee meisjes op een matras - een bank is er niet) en schrijft met groot plezier de spelling van de getallen 1 t/m 5 over en spelt ze keurig in het Engels. Voor iemand die vorige week riep dat ze niet kon lezen of schrijven, doet ze het beslist niet verkeerd. Toch is het niet echt mijn bedoeling om haar op te nemen in het lesprogramma, hoe goed ze het ook kan gebruiken. Volgende week komen drie nieuwe vrijwilligsters aan, misschien kan een van hen zich met haar gaan bezighouden. Ik hoop het van harte. Als ik haar nu laat meedraaien, vertraagt zij de anderen zozeer, dat zij hun interesse in de lessen zouden kunnen verliezen. 

Vorige twee weken stonden in het teken van Engels en optellen, deze en volgende week is het Engels en aftrekken. Dat laatste geeft echt veel problemen. De kiezelstenen komen er weer bij en daar gaan we weer. Zij moeten de truc nog aanleren om steeds eerst tot de tien te gaan en daarna het restant aftrekken. Dit gaat nog wel even duren, vrees ik.

Zo langzamerhand probeer ik mijn lijf aan het Ghanese drinkwater te laten wennen. Ik heb al meerdere keren ijsklontjes van Ghanees drinkwater binnengekregen en ook schone vaat, die nog nat is van het Ghanese water, droog ik niet eerst meer uit en krijg aldus regelmatig wat Ghanees water binnen. Tot nu toe gaat dat gelukkig goed. Voor ons Westerlingen kan elke druppel Ghanees water leiden tot een aantal dagen hevige diarree. 

Overal worden plastic zakjes met drinkwater verkocht, 0,2 cedi voor een halve liter drinkwater. Wat mij opvalt is het verschil in smaak. Het ene zakje water smaakt heerlijk fris, het andere smaakt naar chloor en weer een ander smaakt naar putwater. Helaas smaakt Georges water naar modderwater en gebruik ik voornamelijk voor tandenpoetsen. Daarnaast wordt elk zakje drinkwater ook nog eens verpakt in een zwart plastic tasje en beide stukken plastic vind je dus later weer terug in de natuur. Openbare vuilnisbakken? Ik heb ze nog nergens gezien. Ook niet in hotels of restaurants. Als je het in een hotel of restaurant vraagt, dan ruimen ze je afval wel op; de vuilnisbak zit dan meestal ergens verborgen in een kast.

Vanmiddag besluit ik eens ‘vreemd’ te gaan in een ander restaurant. Het heet Oasis, heeft ook een uitstekende reputatie en ligt maar 200 meter van Wooden, alleen wel ergens achteraf. Het ziet er mooi verzorgd uit. De prijzen zijn nog hoger dan bij Wooden. Ook doet de Wifi het niet, dus dit wordt een eenmalige exercitie. Ik bestel er en salsa sandwich en een potje thee. De bediening is vlot, keurig en alles wordt prachtig uitgestald. Helaas valt bij mijn binnenkomst gelijk de stroom uit en de verkoelende wind van de ventilator valt weg. De smaak van de sandwich is niet onredelijk - het is maar karig belegd - en het broodje zelf is wat aan de zompige kant.

Daarna gelijk weer terug naar Wooden. Daar is (nog) stroom, de Wifi werkt en de ananassmoothie smaakt naar meer! Ik blijf hier lekker zitten, regel via dochter Lieneke een afspraak bij de tandarts in Nederland voor wanneer ik weer thuis ben. Duimen maar dat de kroon het uithoudt tot dan!

Om 17.15 ga ik weer richting huis, en ik sta nog niet te wachten op een yellow yellow of er stopt een motorfiets. “Mr. Dick how are you, so nice to see you, can I take you home?” Dit was Aid, een regelpeuk die ik in het wildpark in Mole heb leren kennen. Onderweg naar George begint hij ook gelijk weer van alles te regelen: als ik eenzaam ben, dan kan hij wel wat voor mij regelen 😅. Zodra ik weg kan komen, bedank ik hem voor de lift en loop snel de laatste meters naar huis, ga lekker douchen, want man, wat is het heet vandaag. Daarna hoop ik snel deze blog te posten voor de wekelijkse internetdip op dinsdag. 

Tot morgen maar weer! Fijne avond 👋