Donderdag 31 januari - King Henry 9th

King Henry 9th. Zo voel ik mij hier. Ik vertel zo waarom.

Na thuiskomst en douchen gisterenavond heb ik gelijk mijn blog gepost. Ik deed dat vanuit mijn kamertje, lekker zittend onder de verkoelende ventilator. Nadat ik deze blog had geüpload, werd het tijd om naar buiten te gaan voor het avondeten. Ik had de buitendeur nog niet geopend of gelijk stond iemand op, uit de nog niet-kapotte blauwe stoel. De niet-kapotte stoel werd gelijk voor mij klaargezet. Ik ging heerlijk zitten. Niet lang daarna kwam een van de dochters een tafeltje voor mijn knieën neerzetten, op rij gevolgd door Comfort die er mijn eten (een rijstbal met een pittige pindasaus) op neerzette. Als ik tegen deze twee dames zeg dat ik mij een echte koning voel met deze service, krijg ik twee enorm brede glimlachen. Deze keer at ik mijn bord helemaal leeg, omdat ze mijn rijstbal een stuk kleiner hadden gemaakt. Normaal gesproken laat ik meestal de helft van zo’n (meel/rijst)bal liggen, omdat het gewoonweg te veel is voor mij. 

Naast deze dek-mijn-tafeltje-service, hoef ik ook verder helemaal niets in huis te doen. Als ik kom ontbijten, staat alles klaar, vuile of schone vaat heb ik nog nooit aangeraakt. Elke keer als ik mijn hulp aanbied, wordt die beleefd afgeslagen.

Ik heb al eens eerder geschreven dat Comfort van alles doet om wat bij te verdienen. Gisterenavond was ze weer bezig met de cassavechips die ze elke week maakt. Ze deed de chips in kleine plastic zakjes en streek dan de bovenkant van de plastic zakjes langs een met hete kolen gevulde strijkbout om ze op die manier dicht te sealen. Handig! Ook in dit huis heb ik nog geen enkel ander elektrisch apparaat gezien dan de tv, een oplader en de lampen. Scheren gaat gewoon met de hand en zonder zeep.

Na het eten gisterenavond kwam Frederic, de man van Mariam, daughter two, aanzetten met een enorme zak maiskorrels. Als ik hem vraag hoe het met de kersverse vader gaat, kijkt hij mij blij aan. Jij bent de eerste die daarnaar vraagt, zegt hij (ik vraag namelijk altijd bij een kraambezoek hoe het met de vader gaat 😇)! Het gaat heel goed met hem, maar gelukkig ook met Mariam en de BZN (baby zonder naam - deze is voor jou, Christian 😉). K3 en de oudere broer sjouwen de enorme 50-kilozak met gedroogde maïskorrels weg. Niet lang daarna vertrekt Frederic ook weer. De rest van de avond zit ik gezellig buiten, lees wat, praat wat en doe een spelletje op mijn iPadje met K3 en Jozef.

Vanmorgen aan het ontbijt tref ik een bijzonder vrolijke George aan. Hij had aan een stuk door geslapen, vertelde hij me - nadat hij klaar was met zijn telefoontje. Hij had net zijn moeder aan de telefoon. Hij dacht dat ze ongeveer 93 zou moeten zijn - ik hoor hier in dit land van zoveel mensen dat ze niet precies weten hoe oud ze zijn. Dat werd vroeger nooit bijgehouden. Georges moeder maakt het goed. George vertelde me ook dat de overgrootmoeder van Comfort ook nog steeds leeft. Die moet ruim over de honderd zijn, maar ziet er jonger uit dan Georges moeder en is nog bijzonder bij de pinken. 

Om negen uur tref ik de meiden in een veel betere staat aan. Voor het geld dat ik hun had gegeven, hebben ze voor de komende dagen eten en houtskool voor hun kooktoestelletje gekocht. Lydia en Patience gaan weer enthousiast aan het werk met hun alfabet, tekst en sommen. Inmiddels heb ik de oudere vrouw, met de prachtige naam Charity, toch ook maar in de groep opgenomen. Zij is nog twee keer zo enthousiast als de andere meiden en klapt heel blij en hard in haar handen als ik haar een gloednieuw schrift (met Ronaldo op de cover) en potlood geef. Bij haar kan ik nooit meer stuk. Voor haar verander ik gelijk in “My friend, Henry from Holland”. Ze wil ook direct weten of ik kinderen en een vrouw heb 😅. Qua niveau zit zij een stuk hoger dan Lydia, en dat terwijl zij mij vorige week nog zei dat ze helemaal niet kon lezen of schrijven (wat dus mijn huiver was om haar aan de anderen toe te voegen). 

Om 12.45 vertrek ik vandaag weer naar Wooden. Bedolven, geplet en bijna gekraakt onder zo’n 150 kg Ghanees vrouwenvlees kom ik voor mijn gevoel bont en blauw in de stad aan. Een yellow yellow is berekend op een chauffeur voorin, en drie, niet al te brede passagiers, achterin. Sommige yellow yellowchauffeurs zitten voorin op een extra brede houten plank die ze over hun eigen zitting neerleggen, zodat ze twee extra passagiers, links en rechts van hen, kunnen meenemen. Dat had deze chauffeur ook gedaan, dus met drie mannen voor in de yellow yellow en twee corpulente vrouwen en de gemangelde schrijver achterin, kroop de yellow yellow amechtig steunend de heuvel op naar de stad. Dat de chauffeur van ongeveer 14 jaar oud ook al niet kon schakelen, droeg niet bepaald bij aan de feestvreugde.

Een ijskoude cola vergoedt veel van het leed, samen met een aantal gefrituurde kaasballen met sla; ik kom weer heerlijk bij. De middag kabbelt onder het genot van een appel-ananassmoothie en een pot thee rustig voorbij. Ik zit heerlijk te lezen, kijk een paar afleveringen van de Netflixserie ‘Atypical’ (gaat over het leven van een autistische jongen en zijn zorgzame zus - ik kan je deze serie zéér aanbevelen, er wordt heel knap in geacteerd en het is nog komisch ook)!

Rond 17.15 ga ik weer op mijn dagelijkse queeste naar een yellow yellow naar huis. Onderweg in de stad stap ik uit en koop ik een nieuwe blauwe tuinstoel. Bij thuiskomst geef ik hem aan Comfort, haar troon - ze gaat er heel trots gelijk in zitten. Daarna gelijk lekker douchen, zoals elke avond bij thuiskomst - tijdelijk al het stof van mij afspoelen, en dan gauw deze blog uploaden.

Morgen weer meer, maar dan vanuit Quinten’s Lodge, het hotel waar ik het vorige weekend ook verbleef. Lekker even in retraite: rust (meestal), airco, zwembad, goed bed, lekker zelf bepalen wat ik eet en een ijskoud biertje ! Voor deze pensionado is het nu weekend. Fijne avond allemaal 👋!