Donderdag 17 januari - Heftige gebeurtenissen!

De dag is weer begonnen. Nadat de gebruikelijke oproepen tot het gebed verstomd zijn (het is 06.30 uur wanneer ik dit schrijf), hoor ik het ritmische geluid van vegen. Meerdere keren per dag worden de erfjes geveegd; niet ‘lui’ met een bezem met een lange steel eraan, nee, met een klein takkenbosje, met de hand. Het lijkt wel alsof de mensen een deurscharnier in hun middenrif hebben, zo gemakkelijk buigen ze voorover. Met al dat stof hier is dat vegen hard nodig. Overal waar je komt, hebben de mensen hun erfjes heel netjes aangeveegd, maar let niet op de bergen plastic buiten de erfjes.

Om negen uur was ik keurig op tijd bij mijn ‘leerlingen’. Vandaag stonden drie meisjes te trappelen om te kunnen beginnen. Daar gingen we weer, in ganzenpas, met de meester achteraan, naar het huisje waar ik mijn lessen geef. De leerlingen allemaal met iets op hun hoofd: een bank, een kruk of een stoel. Ik mag beslist zelf niets dragen, dat zou ten koste gaan van mijn autoriteit 😅 (hoorde ik). Ik ben begonnen met herhalen van wat we gisteren deden. Ze wisten er nog veel van en daar werden we allemaal blij van. Toch zie je zo’n verschil in ontwikkeling. Vandaag heb ik nog één keer drie leerlingen tegelijk lesgegeven, maar de volgende keer ga ik hen apart lesgeven. Vandaag heb ik het alfabet met hen afgemaakt, de getallen 11 t/m 20 geoefend en simpele rekensommetjes, waarbij Lydia moeite had met sommen boven de 10. Er is nog wel wat te doen hier. Toen ik wilde stoppen, klonk er een gelijktijdig protest op, dus ben ik lekker nog een poos doorgegaan. Maandag ga ik weer verder met hen, want morgen t/m zondag zit ik in een hotel in Kintampo, maar daarover morgen meer natuurlijk.

Het is maar goed dat ik dit weekend uit Tamale weg ben, want er moet een nieuwe chief worden gekozen en dat wordt naar verwachting een bloederig gebeuren. Aflopen weekend schijnen er doden te zijn gevallen; niets van gemerkt gelukkig (ik kan dit niet verifiëren). Degenen die het oneens zijn met de keuze voor het nieuwe stamhoofd lopen levensgevaarlijk zwaaiend rond met hun machetes en pistolen. Heftig 😱! We horen vandaag dan ook regelmatig soldatenkonvooien voorbijkomen. Nooit gedacht dat deze vriendelijke mensen zo gemakkelijk in bloeddorstige roofdieren zouden kunnen veranderen…

Valerie heeft vanmorgen bloed laten prikken. Ze voelt zich al een aantal dagen niet goed. Helaas blijkt ze malaria én buiktyfus te hebben. Ik ben net met haar naar de apotheek geweest, daar werden allerlei medicijnen voor haar geregeld en nu moet er gezocht worden naar een hotel voor haar, want zij kan heel gemakkelijk de vele aanwezige kinderen, die bij haar in de compound wonen, besmetten. Tyfus is o.a. via bloed en ontlasting overdraagbaar. Ook kunnen handen de besmetting overdragen op eten en deurklinken e.d. Zelf ben ik ingeënt tegen buiktyfus. 

Valerie woont in een lemen hutje zonder toilet, zeer primitief. Dit is echt een wereld waar wij niets vanaf weten. Binnen drie dagen moeten de gevolgen van haar malaria over zijn en voor de tyfus staan zeven dagen. Via de organisatie waarmee we reizen wordt voor haar een hotel geregeld, zodat ze een beetje kan bijkomen. Daarnaast moeten de medicijnen onder de dertig graden worden bewaard en doe dat maar eens zonder koelkast in een land waar het elke dag minimaal 38 graden is. Eigenlijk wilde de verzekering haar naar Accra laten vliegen en daar in een ziekenhuis laten opnemen. Nou, het laatste waar je in dit land wilt verblijven, is een ziekenhuis. Ik hoorde gruwelverhalen van een andere vrijwilligster die moest worden opgenomen, dat, ik zal het netjes omschrijven, de excrementen nog aan de muren kleefden, gelardeerd met bloedresten. De verpleging zit midden in de zaal in een soort verplegerspost en zij doen eigenlijk helemaal niets. Het is de familie die de zieken komt verzorgen en voeden en als je geluk hebt en heel hard aandringt, komt de verpleging een infuus verwisselen. Prikken is ook al zo’n gruwelijke ervaring. Die vrijwilligster kreeg meer dan vier, veel te grote, naalden in haar arm, totdat ze de juiste maat hadden gevonden. Nee, aan ziekenhuizen moet je niet willen denken.

In de tussentijd heeft Valerie via Vrijwillig Wereldwijd (onze organisatie) contact gekregen met de verzekering en krijgt ze toestemming van de verzekering om voor €80 per dag een hotel te zoeken. Nou, dat is hier niet zo moeilijk; voor dat bedrag verblijf je hier vorstelijk, inclusief eten en drinken, elke dag. We nemen een taxi van Wooden naar het hutje van Valerie, waar de chauffeur een kwartiertje moet wachten tot Valerie alles heeft ingepakt. Daarna door naar het hotel aan de andere kant van de stad. Ik lever haar veilig af in het hotel en neem dan zo snel mogelijk een yellow yellow terug. Ik moet namelijk een heel stuk reizen naar weer een andere kant van Tamale en het duister begint al heel snel in te vallen. Als blanke toerist moet je het duister zien te mijden. Ik vind gelijk een yellow yellow naar het centrum; opgepropt zit ik naast twee vrolijke, volumineuze Ghanese dames. Ik merk dat ik het reizen en de mensen steeds leuker begin te vinden. Gewoon overal heel vriendelijk ‘hello’ en ‘how are you’ en ‘na’ zeggen en de mensen breken helemaal open. In de enorme drukte van de donkere markt vind ik een yellow yellow naar George. Het zicht wordt snel minder, het wordt donker en door het neerdalende stof lijkt het erg mistig. Onder begeleiding van vele porties ‘Allah Akbar’ en het zien van veel neerknielende mannen word ik keurig ik op mijn adres afgeleverd. Wat een belevenis weer 😃!