Vrijdag 1 februari - terug naar Clinton’s Lodge 😃

Nadat ik gisterenavond mijn vorige blog had gepost, wilde ik weer buiten gaan zitten. Ik moest en zou per se in de nieuwe blauwe stoel gaan zitten, vond Comfort. Ergens was ik daar wel een beetje blij mee, want zodra ik nog een keertje in de kapotte stoel ga zitten, weet ik nu al wat daarmee gaat gebeuren. De meeste mensen hier zijn wel iets lichter dan ik.

Over kapot gesproken. Op mijn weg naar mijn campingstoelenshopje (oud klein loodsje met allerlei plasticproducten, mini-mini Blokkertje) gisteren liep ik door het grote, bijzonder drukke en chaotische busstation. Ik moest daar opzij springen voor een grote, “luxe” bus die naar een grote stad verderop zou vertrekken. De buschauffeur moest daarbij over een stoeprand rijden. Hij deed dat langzaam, maar bij het nemen van die stoeprand, zag ik dat de achterband een stuk werd ingedrukt. Daarbij zag ik een scheur van wel 10 centimeter in de buitenband. Ik zag een groot stuk van de binnenband heel duidelijk door de scheur heen. Ik ben gelijk naar de chauffeur gerend en heb hem erop gewezen. Zijn reactie was er een van, oké, ik zal er binnenkort wel eens naar kijken en hij reed weg. Levensgevaarlijk! TIA! Misschien kom ik binnenkort nog een keertje terug op ongelukken in het verkeer hier, maar nu nog niet.

Ik liep daarna over de markt door de enorme chaos van mensen, spullen, vuilnis en vervuiling en dacht dat het eigenlijk helemaal niet moeilijk is om je, ondanks deze chaos en vervuiling, hier gelukkig te kunnen voelen. Je krijgt letterlijk en figuurlijk een echt warm gevoel van dit land en zijn bevolking. Mensen die nog van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat alleen maar bezig zijn met overleven. Zo totaal anders dan het leven in ons keurige, aangeharkte Nederlandje, waar wij ons zo vaak druk maken over de aankoop van het zoveelste, zo vaak overbodige, luxeartikel. 

Het was een bijzonder warme nacht hier. Iedereen was al heel vroeg op, zo rond 04.30. Probeer hier dan nog maar eens te slapen. Allerlei geluiden trekken door het huis: een huilende baby (daarna kirrende, troostende geluidjes), George die een pan met water omstoot over de keukenvloer achter mijn kamer, het geluid van vegen naast mijn raam. Arme K3 (pas 12), hij moet elke ochtend om vijf uur voorovergebogen met een klein takkenbosje de court vegen. Ik slaap naast de ‘tuin’ (een stoffig stuk onbegroeid land, met tegen het huis de court: een lemen vloer). Iedereen komt altijd naast mijn slaapkamerraam bij elkaar. Een bromfiets wordt gestart naast mijn raam (05.10 Comfort gaat naar haar werk). 05.50 een knetterende bromfiets komt aan. Een vriend van George. Gezellig kletsen naast mijn raam, maar dan wel hardop om de roep van de muezzins te kunnen overstemmen. Kookgeluiden. Tv die natuurlijk ook aan moet. Kraaiende haan, gillende geit. Om 06.15 is het licht en gaat de zoon van Gifty onder mijn raam zitten studeren met daarbij zijn mobieltje op luidspreker zo hard mogelijk aan met het geluid van een of andere jammerende zangeres. Kijk, daarom ga ik er dit weekend even lekker tussenuit. Ik doe berustend mijn oortjes in met rustige muziek, maar alles wordt overstemd door alle andere geluiden. Zucht!

Tijdens het ontbijt vanmorgen heeft George een echt Ghanese kerkdienst op tv aanstaan. Allemaal gekleurde mensen met een stereotype 30-jarige, wel blanke Jezusfiguur met lang haar die voorgaat. Je kent wel vast het beeld van swingende, hevig zingende mensen met opzwepende kerkmuziek, nou zoiets. Na de mis is er natuurlijk ook in dit land reclame, gevolgd door vooruitblikken op de komende programma’s. Opvallend hoeveel programma’s ook hier uit John de Mols ideeënbus komen. Vanavond is er bijvoorbeeld New Talented Kids (Idols voor kids).

Na het ontbijt ga ik buiten zitten lezen, het is inmiddels iets rustiger geworden, en rond tien uur zeg ik George en de andere familieleden gedag en neem twee yellow yellows om op mijn bestemming te komen. Ik word bijzonder hartelijk welkom geheten en moet wel zes mensen de hand schudden, die mij allemaal zeggen dat ze me zo gemist hebben 😅. Een goede klantenbinding. Ik moet even twee minuutjes wachten tot mijn appartement klaar is. Ik vraag gelijk maar met een grote grijns of dat twee minuutjes Afrikaanse stijl zijn? Ja dat klopt, krijg ik te horen. Ik begin de Ghanezen te leren kennen. Anderhalf uur later kan ik mijn appartement in. Het appartement ligt naast het appartement dat ik vorig weekend had en is zelfs nog iets beter. In de tussentijd is een van de personeelsleden al even naar de stad gebromd en heeft daar voor mij alvast een aantal koude biertjes gehaald. Ik zie erop toe, dat ze ook gelijk in de koelkast verdwijnen. Heb er nu al zin in. Zeker in deze hitte en zeker ook na vier dagen van abstinenzlerschap, maar nee, niet voor 18.00 uur. Eerder mag mijn bier niet vloeien.

In mijn appartement staat, echt heel modern, een soort van powerbank. Het ziet eruit als een soort van overmaatse, ouderwetse versterker. Wat het doet? De elektriciteitsvoorziening in dit deel van Tamale is bijzonder slecht, wordt mij verteld, en dit apparaat zorgt voor stroom, zodra de elektriciteit hier weer eens uitvalt en dat gebeurt hier dagelijks meerdere keren, maar door de powerbank heb je daar dus nauwelijks last van. Je kunt merken dat de eigenaar van dit complex een grote computerzaak runt.

Bij mijn aankomst heb ik gelijk moeten doorgeven wat ik vandaag en op welke tijd wil eten. Het wordt rond 13.30 een broodje gehaktbal en rond 18.30 een tonijnpizza.

Het is nu 13.30 uur. Zo lief, ze hebben speciaal voor mijn lunch gehaktballetjes met toastbrood gemaakt, erg lekker! Ik ben zo blij dat ik naar deze lodge ben gegaan. De muziek is of uit, of staat heel zachtjes, ik ga regelmatig een paar baantjes zwemmen, zon wat, lees heerlijk een poos in de schaduw. Wat wil deze mens nog meer? Weinig ...!  Wat ik wel gelijk gedaan heb, is de 9 mottenballen die ook in dit appartement liggen, ergens verstoppen, zodat ik ze niet meer kan ruiken. 

Het is nu 18.00 uur, en na een heerlijk ontspannende middag ben ik neergestreken op mijn terrasje. Men heeft speciaal voor mij een zitje buiten het restaurant onder een soort van afdakje gecreëerd. Binnen, zonder werkende airco, is het echt veel te heet. Buiten, onder een rustig draaiende ventilator, onder het genot van een ijskoud biertje druk ik NU op de verzendknop van deze blog. Proost mensen, ik drink dit biertje op jullie gezondheid 🍻! Fijne avond en tot morgen 👋!