Maandag 4 februari 2019 - terug naar George en Comfort

Mijn eten gisterenavond was perfect. Ik had weer noodles besteld, zonder vlees, maar dan met in de plaats daarvan extra veel groenten en de chef had dat keurig geregeld. Heerlijk! Jozef kwam er weer bijzitten en vertelde mij zijn levensverhaal. Hij komt van een heel klein dorpje ergens ver weg in de bush bush waar geen stroom of zelfs maar een vervoermiddel te zien was. Er was daar één dorpsleraar die net iets meer kon dan lezen en schrijven en deze man gaf zijn lees- en schrijflessen buiten onder een grote boom. Zodra Jozef 12 werd, ging hij naar de grote stad, naar een oom die helemaal geen zin had om hem op te nemen in zijn huishouden. Jozef ging dus niet naar school, totdat de oom er naar vier maanden genoeg van kreeg en hem alsnog naar school stuurde. Jozef had zoveel achterstand dat ze hem met 12 jaar oud, alleen maar in groep 2 wilden aannemen. Dat wilde hij zelf niet en uiteindelijk kwamen ze groep 5 overeen. Jozef deed het daar zo goed dat hij tegen het einde van het schooljaar zelfs zijn klasgenoten kon lesgegeven. Na groep 6 wilde hij graag naar de middelbare school. Probleem is alleen dat het plaatsen van leerlingen op scholen in Ghana voor 80% via kruiwagens of omkoping verloopt. En hij had geen van beide mogelijkheden. Echter, door zijn hoge cijfers kon hij toch op een particuliere school worden aangenomen, een school waar hij normaal gesproken nooit naartoe had kunnen gaan. Hij doorloopt deze school zonder problemen en daarna gaat hij agricultuur aan de universiteit studeren; net als Alhaddin gisteren. Na twee jaar stopt hij wegens geldgebrek met zijn opleiding en gaat hij naar een verplegersopleiding. Zijn verplegersopleiding wordt nu via een soort van crowdfunding vanuit Breda, Nederland, betaald. Hij is zo enthousiast over Nederland, kent Leeuwarden, Breda en het dierenpark Emmen (hij geeft hen een compliment, hij waande zich daar écht in Ghana op sommige plekken). De verplegersopleiding rondt hij keurig af en nu zoekt hij nog steeds naar een baan als verpleger, maar zonder kruiwagen vind je helaas ook geen baan hier in Ghana. Ondertussen is hij manager in het hotel waar ik nu zit en dat doet hij goed, maar dat is niet wat hij echt wil. Prima jongen, hij verdient zoveel beter! 

Na een heerlijk rustige nacht zit ik vanmorgen om acht uur weer aan mijn ontbijt. Wel een beetje pijnlijk om te zien dat de vier Amerikaanse toeristen (ook vrijwilligers) die gisterenavond aankwamen en die hun ontbijt voor vanmorgen om 07.30 hadden besteld, omdat ze vandaag 600 km moeten reizen, hun ontbijt pas om 08.30 krijgen. Zodra ik ging zitten werd alles (thee en hete! pannenkoeken) gelijk neergezet. Voordeel van ‘vaste’ gast zijn? Helaas was de suiker op tijdens het ontbijt, maar omdat dit Afrika is, neem ik op die plekken waar ik te veel suiker krijg, bij Wooden bijvoorbeeld, vaak het reservezakje mee, dus problem solved!

Om 10.00 bedank ik iedereen voor de bijzonder gastvrije ontvangst en wandel ik in de ochtendhitte het lange stoffige zandpad af, richting de teerweg waar weleens een yellow yellow voorbijkomt. En alsof het zo moet zijn, staat er een yellow yellow op mij te wachten die mij met alle bagage voor 2 cedi’s meeneemt naar het centrum van de stad. Daar haal ik weer wat geld uit de muur en stap dan door in de richting van de straat waaraan George woont. Er zijn maar een paar heel lange rechte straten die dwars door Tamale, van de ene kant naar de stad naar de andere kant, lopen. Goed, op weg naar mijn straat hoor ik opeens achter mij: “Mr Dick, Mr Dick”! Blijkt het Rebecca (het meisje van de migraine - die gelukkig helemaal voorbij is) te zijn, een van mijn leerlingen en samen yellow yellowen we naar Georges huis, waar zij ook vlakbij blijkt te wonen. Via Facebook kom ik erachter dat de baas van het naaiatelier vandaag 40 jaar wordt en op later advies van George koop ik een pak multivitaminensap voor hem. 

George was blij om mij weer te zien en dat was weer wederzijds. Ik trakteer hem op een zakje cappuccinopoeder (de zakjes die ik hem voor het weekend had achtergelaten, zijn alweer op) en neem er zelf ook een. Op mijn vraag of hij inmiddels weet hoe zijn kleinkind gaat heten (dat zou afgelopen zaterdag bekend worden) zegt hij, dat het verzoek voor de naam nu bij de priester ligt en dat het daardoor in totaal vier weken gaat duren voordat de naam bekend wordt gemaakt. Tja, TIA. 

Om 13.00 uur reis ik weer af naar Wooden en heb een heel rustige middag. Ik hoor dat vanavond om 20.00 uur de drie nieuwe vrijwilligsters landen. Hopelijk tref ik hen morgen in Wooden. Vanuit Nederland zijn ze aan het kijken of ze ‘mijn’ projectje kunnen adopteren. Het zou fijn zijn als er iemand opstaat die ‘mijn’ meiden volgende week verder gaat lesgeven.

Rond 16.30, wat vroeger dan anders, ga ik terug naar mijn gastgezin. Ik wil nog even mijn cadeautje bij Alhassan voor zijn veertigste verjaardag afgeven. Tussen de middag was hij namelijk niet thuis. Ik geef hem het pak multivitaminensap en hij is er zo blij mee. Dit is iets wat zij nooit kunnen betalen. Dat kunnen wij ons niet voorstellen. Ik blijf nog even gezellig zitten kletsen en ga daarna weer terug naar George. Lekker douchen, want het is nu officieel 40 graden. Zo heet, het zweet loopt je constant over het lijf.

En nu gauw mijn blog weer posten. Fijne avond allemaal en tot morgen maar weer 👋!