Donderdag 24 januari 2019 - De Ghanese president komt bij mij langs 😉!

Gisterenavond heb ik nog tot ongeveer 22.00 uur heel gezellig buiten gezeten met de familie. Ik voel me echt bij hen opgenomen. Het was eigenlijk nog te warm om al naar mijn kamertje te gaan. Uiteindelijk toch maar mijn bed opgezocht (want een stoel heb ik helaas niet). Mijn bed: het is een stuk schuimrubber van een ietwat inferieure kwaliteit, gelegen op een lattenbodem die je, waar je ook ligt, overal doorheen voelt. Ik lig in het kuiltje van Valerie, die voor mij hier logeerde, en vele voorgangsters. De frêle Valerie had beslist minder last van de lattenbodem. Alleen als ik op mijn rug lig en mijn gewicht zoveel mogelijk over de matras verspreid, heb ik minder last van de lattenbodem, maar zodra ik me op mijn zij draai, voel ik de planken in alle hevigheid. Nog een reden om straks thuis extra van alles te gaan genieten. Boven mijn bed zie ik mijn klamboe. Gelukkig zijn hier niet echt veel muggen, al moet je je wel een uur voor zonsondergang goed met Deet insmeren, want de muggen die er zijn, liggen al enorm grijnzend en met opengeklapte kaakjes op de loer. Ik heb al een paar bloederige slachtoffers moeten maken. Op mijn bed ligt slechts een heel dun laken en zelfs dat is meestal nog te veel. Een kachel is er bijvoorbeeld ook niet in dit huis. Ook geen warm water. Om te douchen heb je hier beslist geen warm water nodig. De watertemperatuur is altijd lekker.

Vanmorgen om acht uur zit ik weer aan mijn ontbijtje met sloten thee en Ghanees brood met jam en chocopasta. De tv staat op het nieuws en zien we het verschrikkelijke nieuws van een ernstig mijnongeluk, niet ver van waar wij nu zijn. 12 mensen gestikt in een mijntunnel. Ook trending op het Ghanese nieuws is de transfer van Frenkie de Jong naar Barcelona.

Toen ik aan George vroeg of hij een drukke dag voor de boeg had, zei hij nee, en we keken elkaar hardop lachend aan en zeiden tegelijkertijd, enorm grijnzend: “retirement!”. Kijk, dat schept een band.

Op dit moment (8.30) zit ik te genieten van de relatieve koelte buiten in de schaduw en bereid mijn lessen voor. Ben benieuwd hoe ik het zo met die Ghanese mevrouw ga oplossen. Ik zie het wel, het zal ongetwijfeld goedkomen.

Zoals elke morgen ben ik keurig om negen uur in het naaiatelier. Ernestine is in haar eentje aan het werk daar. Rahab en Alhassan zijn naar het ziekenhuis. Een van beiden is ziek, maar ik krijg er niet uit wie of wat (later blijkt het de zus van Rahab te zijn). Even later arriveren de andere meiden ook. Ze hebben allemaal keurig hun huiswerk gedaan en ik begin weer met het alfabet. Patience kan de letters willekeurig door elkaar opzeggen, maar Lydia nog steeds niet. Als ik een aantal letters dicteer, bijvoorbeeld f-i-s-h, dan moet zij steeds het alfabet ernaast houden en alle letters hardop zeggen om bij de juiste letter te komen. Bij Patience gaat dit automatisch. Eigenlijk geldt hetzelfde voor het optellen. Lydia moet bij een getal boven de tien, twintig kiezelstenen neerleggen en aan de hand van die kiezelstenen uitrekenen hoeveel zeven + acht is. Zeventien jaar oud. Hier is nog een wereld te winnen. 

Daarna zijn Rebecca en Ernestine aan de beurt. Bij hen verloopt alles veel sneller en kan ik me met hen op de tekst van gisteren werpen. Er zit lichte verbetering in als ik hen de tekst weer laat voorlezen, maar ook hier is nog veel te doen. De lessen verlopen verder volgens hetzelfde stramien en rond 11.30 ga ik weer terug naar George. De mevrouw die zich gisteren min of meer opdrong voor de Engelse les is niet verschenen vandaag. Problem solved voor vandaag!

Als ik weer thuis ben, is George! druk bezig de vloeren te dweilen en per se wil hij ook mijn kamer doen. Wat een service. Ik bied het aantal keren aan om het zelf te doen, maar no way, dat mag niet (ik ben nu eenmaal ouder dan hij). Het ziet er weer keurig uit nu.

Het is nu twaalf uur. Gloria zit zachtjes zingend (de Ghanese versie van schaapje, schaapje, heb je witte wol) naast mij de gember voor vanavond te schillen en op een grote platte steen te malen). Hier wordt in elk gerecht gember gedaan, dat prikt lekker op de tong (zelf de jus d’orange wordt gemengd met gember). Ondertussen lopen wel vijftien zeer feestelijk aangeklede dames voorbij. Een wandelende kleurenpracht. Er schijnt een baby te zijn geboren hier ergens in de buurt en waarschijnlijk is er hier ook binnenkort feest. Ben benieuwd hoe men hier feest viert. Zelf zit ik aan een kopje oploskoffie, mijn cappuccino is vanmorgen al door iemand (George 😉) opgemaakt. Ik had nog een zakje Nescafé uit een eerder hotel liggen. Ik ga vanmiddag maar eens wat extra cappuccino inslaan.

Rond 12.30 neem ik een yellow yellow naar de stad. Onderweg worden we naar de kant gesommeerd, want er komt een grote politie-escorte met een belangrijk personage aan. Geen idee wie het is (later blijkt het een districtshoofd te zijn). Om 13.30, na een hete rit kom ik aan in Wooden, nog zonder cappuccino, die heb ik helaas nog niet kunnen vinden. Ik bestel gelijk een ananassmoothie en een baba ganouche, een lokaal gerecht. Ik heb echt geen idee hoe het gaat smaken, maar het schijnt iets met gegrilde aubergines en pitabrood te zijn. Klinkt lekker. De smaak is redelijk, moeilijk te omschrijven, een beetje bitter. Niet iets wat ik veel vaker ga eten. Er zit in ieder geval wel lekker wat sla bij en aubergines zijn ook niet ongezond, dus ik ben tevreden.

De meisjes die bij Wooden serveren, zijn meestal redelijk vriendelijk, al lopen ze er wel altijd bij alsof hun batterijtjes bijna helemaal leeg zijn. Ze mogen hun kinderen meenemen naar het restaurant en ondertussen de klanten bedienen. 

Yes, ik heb iets moois geregeld voor komend weekend. Van zaterdag t/m maandag (morgenavond heb ik een afscheidsetentje met Valerie en haar zusje) heb ik via Airbnb een grote kamer geboekt in een groot huis met zwembad in Tamale (als je het leuk vindt om het huis te bekijken,  hier is de link: https://www.airbnb.nl/rooms/22838060s=51&guests=1&adults=1s://www.airbnb.n/rooms/22838060?s=51&guests=1&adults=1). Eigenlijk wilde ik naar Bolgatanga met de trotro (ook weer 200 km), maar dat betekent weer minimaal drie uur in een oud krakkemikkig busje zitten, terwijl ik het liefst alleen maar een (hotel)kamer heb, waar het rustig is en ik de beschikking heb over een goed bed, airco en een zwembad. Ik hoop het hier te hebben gevonden. Het is slechts 10 km van George en dus hoef ik niet ver te reizen. Niet meer dan twee yellow yellows en ik ben er. Is ook niet verkeerd. Mocht het goed bevallen, dan boek ik het weekend daarop drie nachten in dit huis. Er schijnt ook een restaurant bij te zijn. In Bolgatanga was slechts één bezienswaardigheidje en om daar nu zo ver voor te reizen ...

Deze middag komt de ene politie-escorte na de andere langs het restaurant Wooden; langs de kant van de weg verzamelen zich steeds meer mensen. De huidige Ghanese president Nana Akufo-Addo komt voorbij mijn restaurant. Hij gaat op bezoek bij de nieuwe chief. Ik maak nog eens wat mee hier. De mensen worden helemaal wild. Ze slaan op trommels, gillen, claxonneren, als het maar herrie maakt. Het lukt me om van dichtbij een foto van de president te maken. Probleem is alleen nu, hoe kom ik terug? Alles is afgesloten. Zeker de weg die ik terug moet nemen. Geen yellow yellows, geen taxi’s. Dus besluit ik maar mijn duim op te steken naar die ene auto die er wel door mag. Gelukkig begreep deze Ghanese heer het liftgebaar en keurig zette hij mij af waar ik moest zijn. Weer een mazzeltje. 

Thuis word ik voorgesteld aan twee broers van George. Beiden zijn ook leraar en kijken mij met respect aan als ik zeg dat ik bijna veertig jaar voor de klas heb gestaan. George en ik hebben weer de grootste lol als we zeggen dat wij beiden gepensioneerd zijn.

In het vervolg ga ik mijn blog nog voor het avondeten uploaden om zo de avondproblemen met het internet voor te zijn als heel Tamale op het internet gaat. Morgenvroeg kom ik dan wel terug op de avond en het avondeten van dadelijk. Dan heeft iedereen zijn slaapverwekkende 🙃 verhaaltje voor het slapengaan. 

Tot morgen 👋