Vrijdag 8 februari 2019 - de reis naar Kokrobite

Gisterenavond werd het een drukte van jewelste nadat ik thuis was gekomen. Er vond een Ghanese babyshower bij George thuis plaats. Alleen is die anders dan in Nederland. Hier trekt de bevallen dochter, zodra ze weer kan reizen, voor tien dagen bij haar moeder in, zodat moeder haar dochter alles kan leren over het verzorgen van baby’s. Een grote eer voor oma. Grootmoeders krijgen daar dan tien dagen verlof voor. Cadeautjes worden niet gegeven, want daar hebben de mensen simpelweg niet genoeg geld voor. Alleen die mensen die van heel ver komen en geld genoeg hebben om te reizen, nemen soms een cadeautje mee. Het bezoek krijgt ook niets te eten of drinken. Ze moesten hier lachen toen ik over beschuitjes met roze of blauwe muisjes vertelde. Rare Nederlanders...

George ontvlucht het huis en gaat naar de kerk. Hij moet niets hebben van al die vrouwendrukte. Op donderdagavond duurt een mis maar een half uur, maar met de reistijd heen en terug is hij net lang genoeg weg om weinig van de damesdrukte te merken. Doordeweeks duurt de mis dan slechts een half uur en dan wordt alleen maar gebeden. Op zondag duurt het twee uur en dan wordt veel gezongen en gedanst op muziek met gitaar en drumstel. 

George stelt voor om de nieuwbouw rond zijn huis (als die ooit afkomt) “Dick’s Lodge” te noemen. I’m honoured. 

Gisterenavond at ik nog een keer banku. Een wat zurige meelbal met een pittig gekruide tomatensaus. Nee, dat ga ik niet missen.

Rond 22.30 ga ik slapen, want ik moet er om 05.00 alweer uit. Na een toch wel wat onrustige nacht neem ik om 05.45 ik afscheid van George en Comfort en wandel naar de straat. Vlak ervoor had ik mijn taxi gebeld of hij er al aankwam (ik had hem om 05.45 besteld) en de chauffeur zei dat hij eraan kwam. Om 06.05 was hij er nog steeds niet, dus heb ik op straat een taxi aangehouden die mij keurig om 06.30 op het vliegveld afzette. De gereserveerde taxi heb ik onderweg gelijk afgebeld. “Sorry, sir” en “no problem, sir!” Nee, erg druk maken de mensen zich niet hier. Ik ook niet. 

Het inchecken ging gelukkig wel prima. Klein probleempje: ik had vergeten mijn dopplerflesje leeg te gooien voor ik door de douane ging. Zegt wel iets over de douane dat zij het zelf niet hadden opgemerkt. Ik wel. De dop was er namelijk afgeraakt en de onderkant van de tas voelde nat aan. Op deze manier merkte ik het zelf pas. Gelukkig zijn mijn elektronische apparaten niet natgeworden.

De vlucht verliep echt vlekkeloos. Iets voor negen uur landden we al in Accra. In no time had ik mijn bagage. Daarna moest ik op zoek naar een geldautomaat (in Tamale werkten ze niet). Ik neem geld op en krijg allemaal 10-cedibriefjes. Ik had een centimeter bankbiljetten. Wel fijn, want ik moest een taxi betalen. Ik had echt geen zin in een krakkemikkige trotro. Op het vliegveld word ik gelijk bestormd door allemaal taxichauffeurs. Ik vraag eerst hoeveel een rit naar Kokrobite kost. Wilden ze niet zeggen. Kom u maar eerst mee naar de taxi daar ligt een lijst met heel faire, standaardprijzen. Ja, zo lust ik er nog wel een. Maar ja, uiteindelijk kon het niet anders. Dus ik ben toch maar meegelopen. Ik had aan George gevraagd hoeveel een taxi van Accra naar Kokrobite (een uur rijden) zou mogen kosten. Hij wist het niet, hij dacht rond de 85 cedi’s. Nou op de lijst stond van de chauffeur 140 cedi’s. Ik zei, dat spijt mij, maar dat ga ik echt niet doen. Uiteindelijk kwamen we 105 cedi’s overeen. 

Het hotel is zo mooi (http://www.booking.com/Share-6bklMP). Het wordt gerund door moeder Doris en dochter Liza.  Bijzonder vriendelijk beiden. Ik heb een zeer ruime kamer met grote regendouche op loopafstand van het strand en een pizzeria. Ik heb nog geen Allah Akbar gehoord, dus wellicht is het hier een stuk rustiger. 

Het was maar goed dat ik geld had opgenomen, want ik moest mijn hotel al gelijk betalen (€78 voor 7 overnachtingen). Dus morgen weer geld tanken, vrees ik. Hier in Ghana is het grootste bankbiljet dat je in handen krijgt, 50 cedi’s (zeg maar €10). Bijna niemand heeft daarvan terug. Probleem, want als je geld uit de geldautomaat opneemt, dan krijg je normaal gesproken bijna alleen maar vijftigjes. Als laagste valuta zijn er de muntjes: van 50, 20 en 10 pesewa’s. Soms heeft een winkel geen klein wisselgeld en dan krijg je een snoepje als wisselgeld.

Nadat ik heerlijk had gedoucht, kreeg ik, op een dienblad met een heel mooi servies, mijn koffie geserveerd. De lunch is ook al zo’n verrassing. Een echt heerlijke omelet (precies €1!), ook weer op een mooi servies geserveerd, op een gloeiendheet bord. Ik geloof dat ik het hier erg fijn ga vinden. 

‘s Middags, na een grote pot thee, wandel ik op mijn gemakje naar het strand. Erg mooi, er hangt hier een soort van Jamaicaanse sfeer, een beetje Bob Marley-achtig. Je hoort hier veel Ghanese reggaemuziek. Ook hier hoor je overal muziek, dit is nu eenmaal Ghana, maar ik heb nog geen moskee gehoord tot nu toe.

Voor vanavond bestel ik een vegetarische spaghetti met kaas in mijn hotel. Morgen hoor je hoe die smaakte.

Met een ijskoud biertje op een hete avond in de ondergaande zon, ga ik snel deze blog uploaden. Geniet van je weekend! Een fijne avond allemaal en tot morgen 😀👋!