Dag 43 - De laatste volle dag Bangkok

Omdat ik nog maar één hele dag in Bangkok heb, en nog zoveel mogelijk wil zien, besluit ik om niet al te laat op te staan. Om kwart over acht schuif ik aan mijn ontbijt. Onder het eten kijk ik op het internet wat ik beslist nog moet gaan bekijken. Ik heb hier eind vorig jaar (hoe klinkt dat?) al het een en ander gezien en wil daar nog wel iets aan toevoegen. Van wat wordt aangeraden, lijkt mij dit het mooist: de 82 meter hoge Wat Arun tempel, een van de mooiste tempels van Thailand. Verder lijkt me de tempel van de Gouden Boeddha ook erg interessant.

Eigenlijk wilde ik een bus nemen naar de Wat Arun tempel, maar als door toeval loop ik langs een aanlegsteiger voor rondvaartboten en net als ik daar aankom, komt er een rondvaartboot aangevaren. Ik spring erop en koop voor 60 baht een kaartje naar de tempel. Heerlijk om ook even een stukje te varen en de stad van een andere kant te zien. 

Ik ben écht onder de indruk van de tempel. Nu eens geen alles goud wat er blinkt, maar gewoon porselein. Met een beetje fantasie lijkt het op een enorm Delfts Blauw bouwwerk. Helaas mag je niet naar de top klimmen van dit bouwwerk, alleen maar naar de eerste verdieping. Ik kijk mijn ogen uit!

Na deze tempel moet ik weer naar de andere kant van het water en de stad zien te komen. Op een kwartiertje lopen zou er een metrostation moeten zijn. Dat klopt en vier haltes verder kom ik weer onder de grond vandaan. Weer een kwartiertje lopen, en daar is de tempel van de Gouden Boeddha. De tempel zelf ziet er niet zo indrukwekkend uit, maar het standbeeld binnen in de tempel des te meer. Vooral als je je voorstelt wat een werk het moet zijn geweest om dit te maken. Hier is iets over de geschiedenis van deze gouden Boeddha:

In het zuidelijk gedeelte van de Chinatown in Bangkok is in de Wat Traimit een bijzonder Boeddhabeeld te zien. Het is namelijk ’s werelds grootste gouden beeld en heeft een gewicht van maar liefst 5500 kg. Het beeld is stamt oorspronkelijk uit de tijd van de Thaise Sukhothai dynastie (1238 – 1583). Het is waarschijnlijk in de 15 eeuw naar de oude Thaise hoofdstad Ayutthaya gebracht. Daar is het beeld enige tijd onder een pleisterlaag verborgen geweest om het goud te maskeren en het kostbare bezit tegen invallers te beschermen, nadat Ayutthaya in 1767 door het Birmese leger werd aangevallen. Het beeld was nog steeds onder de pleisterlaag verborgen toen het naar de Wat Traimit in Chinatown in Bangkok gebracht werd. Het kwam daar onder een afdak te staan, zonder dat men wist dat de pleisterlaag een gouden schat verborg. In 1955 werd de Gouden Boeddha verplaatst naar een nieuw onderkomen. Tijdens deze verhuizing knapte er kabels en het beeld raakte beschadigd. Stukken van het pleisterwerk brokkelden af en zo werd na 200 jaar de werkelijke waarde van het kostbare beeld ontdekt. De waarde van het bijna vier meter hoge beeld wordt geschat op 260 miljoen euro, maar alleen al uit historisch en religieus oogpunt is het van onschatbare waarde.

Nadat ik de tempel had bezocht, was het inmiddels flink koffietijd. In Chinatown vind ik een piepklein bakkerijtje met een heel lief echtpaar dat de boel daar runt. Ik geniet er van een verrukkelijk stukje monchoutaart en cappuccino. Bij mijn tweede cappuccino komt de eigenaresse vragen of ik soms zin heb in een Belgische wafel. Ze had een nieuw recept uitgeprobeerd en wilde graag mijn mening horen. Nou ja, dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Heerlijk! Ze glom nog meer bij het compliment.

Na de koffie neem ik een bus naar het centrum van de stad. Daar is een soort van Hoog Catherijne, alleen vele malen groter en hoger. Daar dwaal ik een hele poos rond en geniet van alles wat ik zie. Vooral op zevende verdieping, daar is een waar spelletjesparadijs. Hoe prachtig om te zien hoe mensen op allerlei arcade-achtige machines bezig zijn!

Hierna is mijn mobiel leeg en wil ik mijzelf ook even opladen. Ik neem de zeven kilometer naar mijn hotel een Grabmotor, want anders moest ik 15 haltes in een amechtig puffende, heel oude bus zitten en daar had ik geen zin meer in. Bij mijn hotel geniet ik nog van een bord friet met chicken nuggets. Daarna ga ik mijn krant en boek lezen tot het tijd is om naar Khao San road te gaan. 

Rond kwart over vijf loop ik de tien minuten naar Khao San road. De terrasjes worden weer opgebouwd en het is nog niet zo druk. Ik strijk neer op een terras en bestel een ijskoude Green Tea Lemon. Dit had ik eerder moeten doen. Erg dorstlessend en verfrissend. Ik blijf een klein uurtje op mijn terras zitten en kijk naar de mensen. Hoe leuk is dit! De ‘meterslange’ blonde Nederlanders haal je er snel tussenuit. Opvallend hoe weinig mensen een mondkapje dragen. 

Zo langzamerhand wordt het weer etenstijd. Op mijn dooie gemakje slenter ik een rondje door twee heel lange winkelstraten (o.a. Khao San road) en uiteindelijk kom ik tegenover het restaurantje uit waar ik vanmiddag mijn ijsthee dronk. Ik bestel een combinatiegerecht van rijst, groenten, ananas, loempia’s en fruit na. Heerlijk. Na het eten slenter ik weer via een andere omweg terug naar mijn hotel en dan is het toch echt voorbij.

De rest van de avond lees ik weer, werk mijn blog weer bij en kijk een journaal. Ietwat vroeger dan normaal ga ik onder de wol, nou ja wol, nauwelijks een lakentje. Morgen is het vroeg dag, want de hotelservice naar het vliegveld rijdt niet. Te weinig klanten. Dus moet ik zelf zorgen dat ik op tijd op het vliegveld aankom. Maar dat hoor je in blog 44, mijn allerlaatste Thaise blog van deze serie. Tot morgen maar weer 😃👋!