Woensdag 13 februari 2019 - naar Westhill Shopping Mall

Nadat ik een blog heb geüpload, begin ik daarna altijd gelijk met de opzet voor de blog van weer de volgende avond. Hoe je het wendt of keert, het blijft een (leuke, dat wel) opgave om genoeg tekst te verzamelen voor een volgende blog. Ik heb best weleens gedacht dat ik nooit genoeg tekst zou hebben voor steeds een volgende blog, maar op de een of andere manier vloeit de tekst gelukkig steeds weer uit het toetsenbordje van mijn iPadje.

Als avondeten krijg ik gisterenavond erg lekkere frietjes, alleen is de mayonaise die ik erbij krijg zuur genoeg om alle glazuur van mijn tanden te verwijderen. De koolsla die ik erbij krijg is overheerlijk en daarnaast krijg ik nog een schaaltje met hete groenten (letterlijk en figuurlijk) waar ontzettend veel verse knoflook in zit. Superlekker.

De avond verloopt een stuk rustiger dan andere avonden. Dit komt omdat voor de verandering in de buurt maar een tweetal radio’s hard aanstaan, terwijl je normaal gesproken heel veel radio’s door elkaar hoort bonken.  

‘s Avonds is het gelukkig wat koeler dan andere avonden (28 graden, ik raak nog verwend - dat wordt wat als ik over een paar dagen weer in Nederland ben - maar ik neem wel de lente mee 😇). Ik blijf heerlijk tot half elf buiten.

Om acht uur vanmorgen nestel ik me weer op mijn bank buiten voor het raam en lees op m’n gemak mijn ochtendkrantje. Om half negen verheug ik mij op mijn ochtendjus en groenteomelet. Ik ga dit nog missen.

Iets over negenen meld ik me in de kliniek voor mijn tweede injectie. Ik word vriendelijk ontvangen. Hoe kan het dat ik mijn medicijnen zelf bij me heb? Had ik geen injectieschema gekregen en nog een paar vragen waar ik geen antwoord op kon geven. Het is nu eenmaal gegaan, zoals het gegaan is. 

Of ik wil gaan zitten, dan komen ze me zo helpen. Ondertussen kijk ik wat rond. Een klein jongetje krijgt een injectie. Met een tie wrap! wordt zijn arm afgebonden, voordat hij zijn injectie krijgt. Dat is ook een manier. Er zitten hier voornamelijk vrouwen die hun baby komen laten wegen, een soort consultatiebureau dus. Na twintig minuten wachten word ik door een vriendelijke verpleegster uit Tamale geholpen. Ik kon haar in het Tamalees begroeten en dat werd zeer gewaardeerd. Ik krijg mijn injectie. Totaal pijnloos. Compliment! Handschoenen aan bij het prikken hier? Nooit van gehoord. Ik heb ondertussen wel met argusogen meegekeken of het allemaal steriel ging en voor zover ik er verstand van heb, ging dat allemaal goed. 

Ik had zondag voor 460 cedi’s in totaal vijf injectiespuiten gekregen. Twee zijn er nu gebruikt, de resterende drie heb ik aan het ziekenhuis geschonken voor als er ooit iemand komt die ze niet kan betalen. Voor mij geen enkele moeite, want ik kan/mag ze toch niet meenemen in het vliegtuig. De verpleegster was zeer dankbaar voor de overgebleven injectiespuiten. “God bless you, sir!” en “Do you believe in God, sir?”. Dat moest haast wel als ik dit zomaar aan het ziekenhuis wilde schenken...

Om 09.30 ben ik weer terug en pak snel een shared taxi naar de Westhill Shoping Mall. Dit is een enorm groot overdekt winkelcentrum en ik waan me weer helemaal in Europa. Je ziet hier dezelfde soort winkels als in Nederland. Vooral veel mode- en schoenenwinkels en aan de kopse kanten van de mals heel grote supermarkten. 

Binnen in de mall was het zeer rustig. Nauwelijks klanten. Slechts een paar blanken en, ook vreemd, een buslading Ghanese kinderen. Wat gaan zij hier doen in de mall? Geen idee. Gratis wc? Op de toiletten was het stervensdruk met kinderen. Ook opvallend was de grote hoeveelheid politie en bewakers. Ik ga op een terrasje in de ‘kou’ een cappuccino zitten drinken. Nog nooit zo’n hete cappuccino gehad. Na tien minuten brandde ik mijn tong nog steeds.

Dit is het allereerste gebouw met aircondition dat ik betreed sinds ik zes weken geleden in Ghana binnenkwam. Wat is het er koud! Ik ben totaal niets meer gewend. Dat merkte ik vooral toen ik na afloop weer buiten kwam. De hitte viel als een heel dikke deken over me heen. 

Waarom ik eigenlijk naar mall was gegaan, was om nog een klein beetje geld op te nemen en dat lukt. Vanmorgen rond zes uur had ik mij al keurig digitaal ingecheckt voor mijn terugvlucht. Wat me vandaag niet lukte, was mijn instapkaart voor het vliegtuig van komende vrijdag, uit te printen. Dan maar kijken wat ze op het vliegveld in Accra zeggen als ik me alleen digitaal kan aanmelden. Misschien is dat ook wel voldoende en anders moeten ze het bij Air Maroc op het vliegveld zelf maar uitprinten. 

Zodra ik weer terug ben, neem ik gelijk een douche om de ergste warmte weg te spoelen en pak daarna mijn zwemspullen. Nog even van de zon en het strand genieten nu kan het nog kan. Ik wandel mijn kwartiertje naar het strand en duik gelijk de warme zee in. Na zo’n twee uurtjes aan zee ga ik weer terug, voordat je de vellen van mijn lijf kunt rapen. Thuis lekker het zout en zand wegdouchen en daarna een grote pot thee met mijn blog en mijn leesboek. Ik vermaak me wel.

Na een luie rest van de middag wordt het tijd om deze, twee na laatste blog 😢, te gaan uploaden. Vanavond eet ik toch pizza hier in de tuin voor ‘mijn’ appartement. Proost en een heel fijne avond allemaal 😀👋! .