Dag 44 - Naar huis

Daar is-t-ie dan, mijn allerlaatste Thaise vakantiedag, door het coronavirus een klein weekje vroeger dan gepland, maar dat geeft niet, want Ik heb beslist ook zin om naar huis gaan. Sowieso is het altijd fijn om mijn (klein)kinderen met hun partners te zien 😃🥰, alleen het weer maakt het niet zo aantrekkelijk om naar huis te gaan. Wat zal het wennen zijn, na al die zon en hitte 😅. Wat ook weer wennen is, is het dragen van een lange broek. Wat is dat lang geleden.

Om half acht sta ik op en geniet van mijn laatste eierontbijt. Voorlopig even geen ei thuis, ik kan ze al bijna zelf leggen. Daarna ga ik alles inpakken en uitchecken uit mijn hotel. Vervolgens boek ik een Grabtaxi en in vijf minuten is de taxi daar. Ik heb een rit geboekt tot aan het dichtstbijzijnde station van de City Line en binnen een half uur - door de drukke ochtendspits heen - arriveren we bij het metrostation. Daarna met de City Line acht haltes verder, totdat ik, ook weer een half uurtje later bij het vliegveld aankom. Het inchecken voor mijn vlucht is net begonnen. Er staat een enorme rij, maar gelukkig gaat het best snel. De douane is bijna geen probleem, alleen mijn flesje zonnebrandolie - gelukkig bijna leeg- moet ik wel afgeven. Het flesje was net iets te groot.

Overal op het vliegveld staan flesjes met antiseptische lotion om je handen te reinigen, en ook wordt iedereen op lichaamstemperatuur gescand. Voor de rest merk je weinig van het coronavirus.

Uiteindelijk ben ik keurig een uur voordat ik moet boarden bij mijn gate. In de tussentijd heb ik mijn Nederlandse simkaart weer terug laten zetten in mijn mobieltje en geniet ik van een van de duurste cappuccino’s ooit. Een stukje taart sla ik maar eens over vandaag,185 baht, ongeveer €5,50 voor een klein stukje taart, vind ik echt te gortig! Na de koffie ga ik op zoek naar een bank om mijn laatste Thaise geld om te wisselen. Ook dat lukt, ik kan bijna alles wat ik heb, terugwisselen naar euro’s. 

Het vliegtuig is te laat aangekomen uit Taipei en daarom vertrekken we met een half uur vertraging. Hopelijk winnen we die tijd onderweg terug, al kan ik me dat moeilijk voorstellen met de straalstroom tegen. Het boarden verloopt voorspoedig en om 13.30 uur beginnen we aan onze directe vlucht van bijna 13 uur naar Nederland.

De vlucht verloopt over het geheel genomen redelijk rustig, al krijgen we wel twee keer te maken met hevige turbulentie. Een keer zo erg zelfs dat er als een soort noodkreet uit de cockpit geroepen wordt: “crew sit”. Twee woorden, niet meer dan dat. Ik had toen net koffie gekregen en die slingerde van links naar rechts in mijn kopje. Ook de landing was redelijk heftig. Gelukkig vlogen we in een heel grote Boeing, en desondanks wiebelden we behoorlijk heen en weer. Ik had er niet aan moeten denken om nu in een kleiner vliegtuig te hebben moeten zitten. 

Ik vlieg met Eva Air en de verzorging is meer dan prima. Twee keer warm eten, en echt lekker, en ook nog broodjes tussendoor. Drinken zoveel je wilt; dit is wel heel wat beter dan Ryanair.

Op Schiphol gingen we redelijk snel door de douane, maar het wachten op de koffers ging helaas wel wat traag. Eigenlijk nogal logisch, met zo’n 380 passagiers aan boord. Desondanks kon ik met één minuut speling mijn trein naar Houten halen. Daarna nog een kwartiertje wandelen - wat is een kwartier lopen, na al de wandelingen die ik in de afgelopen weken gemaakt heb - en om 22.40 ben ik in mijn oude vertrouwde huisje 😃! Snel douchen, tandenpoetsen en een heerlijk zachte matras, zalig 😋!!

Tot zover mijn verslag over de terugreis. Als allerlaatste dan nog enkele observaties over Thailand: 

Ik heb nog geen enkele afwasmachine gezien in dit land. De meeste Thai doen hun vaat, liefst hurkend, in een grote ijzeren bak buiten op straat. Afdrogen doen ze niet, ze laten de vaat even in de zon staan en alles is zo weer droog. Dit is wel belangrijk, want aanhangend water kan zomaar een flinke diarree veroorzaken.

Ging ik met angst voor voedselvergiftiging of diarree naar dit land, en durfde ik vooral in het begin van mijn vakantie nauwelijks buiten de ‘gebaande paadjes’ te eten, deze schroom is nu helemaal verdwenen. Natuurlijk moet je goed oppassen waar en wat je gaat eten, maar als je een beetje je verstand gebruikt, zijn er geen problemen.

Ik heb al vaker gezegd dat de mensen in dit land zo vriendelijk zijn. In alle weken dat ik hier was heb ik me echt nooit bedreigd gevoeld - ondanks dat ik soms in heel donkere achterafstraatjes liep. Ook heb ik nooit de indruk gehad dat men mij wilde oplichten. Eerder het tegenovergestelde. De Thai zijn over het algemeen een heel rustig, tevreden en behulpzaam volk en laten je meestal met rust. Word je een keer op straat aangesproken dan weet je dat je dat geld kan gaan kosten. Dan zijn het mensen die je iets te koop aan willen bieden. En dat mag; het is tenslotte hun bestaan. 

Ze zeggen dat het verkeer zo chaotisch is hier, maar op zichzelf valt dat wel mee. Het is wel een gestructureerde chaos. Alles rijdt door elkaar heen, maar iedereen geeft elkaar wel de ruimte. Er wordt bijna niet geclaxonneerd, alleen als voetganger heb je het wel zwaar. Ook al sta je op een zebrapad, zelden zal er iemand voor je stoppen. Hier geldt, wachten tot het iets rustiger wordt en er dan maar het beste van hopen. 

Wat ook anders is dan in Nederland, is dat je door een rood stoplicht mag rijden als je links afslaat. Alhoewel de Thai ook gewoon door rood rijden als ze rechtdoor gaan, of rechtsaf slaan. Als er niemand aankomt, rijden ze gewoon verder.

Je mag niet lopen op roltrappen en je moet je per se vasthouden aan de rolband.

Wat is het koud in het openbare vervoer, ook in de winkels - die airco - er is enorm veel temperatuurverschil. 

Grootouders doen de opvoeding van hun kleinkinderen, zodat hun eigen kinderen kunnen werken en/of carrière kunnen maken. 

Zou ik weer terug willen naar Thailand? Jazeker, volmondig ja, maar dan liever niet meer alleen. Wat zou het leuk zijn om direct met iemand onze ervaringen en belevenissen, maar ook onze twijfels te delen. Nu is het wel vaak een beetje een eenzame bedoening; daarmee bedoel ik beslist niet dat ik zielig ben, hoor!

Ik heb een echt fantastische vakantie achter de rug! Voor een deel komt dat ook door het schrijven van deze blog. Het is dan net of je in gedachten met een heleboel mensen aan het praten bent. Dat brengt mij er dan ook toe om iedereen hartelijk te bedanken voor het (willen) lezen van mijn blog. Daarnaast bedank ik je ook voor al die tientallen reacties; zo fijn die interactie; zo fijn om te merken dat mensen met je meeleven 😍!

Komt er ooit nog ook een volgende blog? Eerst maar eens met de familie en vrienden op vakantie 😃🥰😃 en wie weet ga ik aan het eind van 2020 de winter weer ontvluchten en komt er dan weer een volgende blog... 

Beste allemaal, nogmaals dank en heel graag (persoonlijk) tot ziens, bye bye 😃👋!!