Dag 15 - Op naar Chiang Mai

Afgelopen nacht heb ik een stuk onrustiger geslapen. Mijn geest is al druk bezig met de aanstaande reis naar Chiang Mai. Best spannend. In die stad ken ik helemaal niemand. Nu moet ik het weer helemaal zelf doen. Nou ja, in Bangkok moest ik het ook zelf doen en dat ging ook goed, dus dit zal ook heus wel weer goed gaan. 

Om 08.30 sta ik op en pak mijn rugzakken weer in. Daarna ga ik naar beneden en bestel scrambled eggs als ontbijt. Toch maar geen egg Mai Thai, dat zou nu echt te zwaar op de maag liggen. Na mijn ontbijt pak ik de rest van de spullen in en ga lekker zitten  lezen en wachten totdat John en Pui mij komen ophalen. Ze zijn zo lief om mij naar het vliegveld te brengen. Fijn idee!

Om 10.45 zijn ze al bij het hotel, waar ik uitcheck en bij hen in de auto spring. Het is gelukkig niet ver naar het vliegveld en het inchecken is zo gepiept. In mijn boeking stond dat ik een geprinte boarding pass zou moeten tonen, maar die kon ik nergens laten printen. Dus dan maar weer zonder papieren printje, eigenlijk heb ik daar nog nooit problemen mee gehad. Een digitale print op mijn mobieltje volstond tot nu toe altijd en hier dus gelukkig ook.

Om 13.10 mogen we het vliegtuig in en ik vraag vanwege mijn langere benen om een stoel met extra beenruimte. Normaal gesproken moet je dat tegen betaling vooraf doen, maar ‘us ben zunig’ en vraag ik het dus altijd aan boord of er een groter plekje vrij is. Ook nu weer word ik gehaald zodra alle passagiers hun zitplaatsen hebben gevonden en krijg ik een hele rij stoelen met extra beenruimte aangeboden ☺️!

Om 13.22 gaan we taxiën en ik hoor aan de rechterkant van het vliegtuig een hoop gekreun en gekraak. Omdat de bemanning hierbij niet verblikt of verbloost doe ik het ook maar niet. Nadat we zijn opgestegen en boven de wolken vliegen, verdwijnt het bijgeluid gelukkig. 

Ik vlieg nu met AirAsia, een stuk commerciëler dan mijn vorige maatschappij, AirSmile. Voor alles moet nu worden bijbetaald, zelfs een drankje. Het is de Thaise Ryanair, erg commercieel. Ook alle lockers boven onze hoofden staan vol met reclame. 

Nadat de stewardessen het, reeds thuis voorafbestelde, eten in een recordtempo hebben uitgeserveerd aan degenen die dat vooraf hadden besteld, komt alweer de volgende mededeling: nu kun je tegen (hoge) prijzen souvenirs inslaan. Daarna kun je nog meedoen met loterijen en als je tussendoor nog iets te eten en drinken wilt bestellen, mag dat natuurlijk ook graag 😁. Nou ja, geeft niet, het moet uit de lengte of de breedte komen, tenslotte.

De vlucht is redelijk rustig, maar een klein beetje turbulentie. Mijn kortgebroekte benen zitten heerlijk in de zon en ik kijk lekker naar buiten. Na vijftig minuten wordt de daling al ingezet en niet veel later landen we in een enigszins heiig Chiang Mai. Ook hier veel vervuiling, helaas. Ik hoor dat dit helaas al een paar dagen duurt. Ik las ook dat de boeren met hun jaarlijkse brandcultuur zijn begonnen; dat zou de mistige lucht kunnen verklaren.

Uitchecken stelt niets voor. Mijn rugzak draait al rondjes op de carrousel zodra ik aankom. Geen douane meer en ik loop naar buiten, op zoek naar vervoer naar mijn hotel. Nog maar even geen bus nu, ik moet eerst weten waar mijn hotel is. Ik kijk op mijn Grabapp en zie dat via hen een taxi (nu maar even niet op de motor met alle bagage) naar mijn hotel 178 baht kost. Bij de uitgang staat ook een bord met daarop: “alle ritten naar het centrum 150 baht”.  Ik laat mijn adres zien en het is goed. Voor 150 baht word ik in een luxe, splinternieuwe Mitsubishi Outlander naar mijn hotel vervoerd. Aardige chauffeur die ook nog eens redelijk Engels spreekt. 

Het inchecken in het hotel verloopt ook vlot. Ik vraag wel of het een rustige kamer is. Helaas, pas over vier nachten komt een rustiger kamer vrij. Ik ga maar eens kijken. Mooi ingerichte kamer, over nagedacht. Helaas niet over het licht en lucht. Het is een donkere kamer met een raam dat niet echt open kan. Het raam opent namelijk op de corridor en daar loopt iemand gemakkelijk tegenaan. De matras heeft hardheidsgraad spijkerbed. Al met al ben ik wel een beetje teleurgesteld. 

Als ik de deur van mijn kamer sluit, valt het lawaai van de auto’s nog wel mee. Desalniettemin ga ik later toch wel even aan de balie informeren of ze toch niet echt iets rustigers hebben. Voor 200 baht extra per nacht, kan ik wel een kamer op de vierde verdieping krijgen. Ik ga kijken; de kamer ligt volop in de middag- en avondzon en is nauwelijks rustiger dan wat ik nu heb; ik schiet er nauwelijks iets mee op. Niet moeilijk doen. Gewoon aan wennen, Dick.

Langzamerhand wordt het wel tijd voor iets te eten. Vlakbij, om de hoek van de straat zit weer een vertrouwde 7-Eleven. Ik bestel een lekkere tosti van Daneroldeeg met een cola zero. Ziezo, ik kan er weer even tegen.

Om 16.00 hoor ik een oproep tot gebed van de moskee naast het hotel. Had ik niet gezien, die moskee. Oh je, hier komen halve Ghanese trauma’s weer terug 😱. Gelukkig duurt het maar heel kort en is het geluid niet al te hard.  

Daarna bel ik een poos met mijn jarige broer, leuk om hem weer te spreken. Slechts twee dagen per jaar is hij drie jaar ouder dan ik ben.

Rond 17.45 uur ga ik maar eens op zoek naar een pizza. Ik loop de lange rondweg richting het centrum af. Ondertussen kom ik langs een stokoude pagode waar ik even naar binnenloop, erg mooi. Opvallend is het bord dat buiten de pagode staat: o.a. 10.000 baht boete en/of 6 maanden gevangenisstraf als je hier alcohol drinkt 😱! Das niet niks...

Verderop kom ik langs een Pizza Hut, maar daar wil ik niet eten, ik wil ambachtelijke pizza. Voor dit restaurant staat een heel roedel superzenuwachtige meisjes te dartelen voor een reclamefoto die gemaakt moet worden. Ze staan allemaal hun best te doen om er zo mooi mogelijk op te staan. Vermakelijk om te zien, maar ook opvallend om te zien veel tatoeages ze hebben. Ik doe alsof mijn neus bloedt, ga even tussen de professionele fotografen staan, neem snel ook een foto en stap weer verder. Na een half uur bereik ik in het voedselcentrum van Chiang Mai en vind een mooie pizzeria op een groot, feestelijk verlicht plein. Ik bestel een (heerlijke) pizza en geniet een beetje van een soms nogal kermende muzikant op dit plein: een Thaise kloon van Eric Clapton. 

Na het eten loop ik dezelfde tweeënhalve kilometer weer terug. Op het einde drink ik lekker nog even iets op een terrasje en zoek dan mijn hotelkamer weer op. Om 23.15 uur ga ik maar eens slapen. Tot morgen maar weer 😃👋!